مقایسه نگرش معلمان رابط و عادی دانش آموزان کم شنوا به اثربخشی برنامه های آموزش تلفیقی

پژوهش حاضر به منظور مقایسه نگرش معلمان رابط و عادی دانش آموزان کم شنوای تلفیقی نسبت به اثربخشی برنامه های آموزش تلفیقی بر روی 60 نفر معلم رابط و 60 نفر معلم عادی، شاغل در دبستانهای پسرانه شهر تهران اجرا شد.
طرح پژوهش حاضر از نوع علی- مقایسه ای است و آزمودنی ها به‎طور تصادفی با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری مورد استفاده، مقیاس محقق ساخته نگرش سنج معلم بود که اعتبار آن با استفاده از روش آلفای کرونباخ 94/0 برآورد شد. تحلیل آماری داده ها، با استفاده از آزمون تی مستقل و روش رگرسیون چندگانه صورت گرفت.
یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که بین دو میانگین نگرش معلمان رابط و نگرش معلمان عادی نسبت به اثربخشی برنامه های آموزش تلفیقی به نفع معلمان رابط تفاوت معنا داری وجود دارد. اما متغیرهای پیش بین مورد بررسی همچون جنسیت، سن، مدرک تحصیلی، سابقه تدریس، پایه تدریس، وضعیت استخدام معلمان و تعداد دانش آموزان کم شنوای تحت پوشش در کلاس نتوانستند تغییرات نگرش معلمان را پیش بینی کنند.
نتیجه گیری: با توجه به اینکه نگرش معلمان عادی دانش‎آموزان کم‎شنوای تلفیقی نسبت به برنامه های آموزش تلفیقی مثبت نیست، لذا موفقیت این‎گونه برنامه ها به خطر می‎افتد و ضرورت دارد برنامه های آموزش ضمن خدمت به منظور آگاه‎سازی معلمان عادی و اصلاح نگرش آنان اجرا شود.