اثر کربنات لیتیوم بر رفتار Sniffing ناشی از آپومرفین در موشهای رت

لیتیوم دارویی موثر در درمان سایکوز یا بیماری مانیک-دپرسیو است. در این مطالعه اثرات کربنات لیتیوم بر sniffing ناشی از آپومرفین در موشهای رت مورد بررسی قرار گرفت.
رت های نر سفید در زیر سیلندرهای شیشه ای قرارداده شدند و تا 60 دقیقه قبل از انجام آزمایشات به راحتی آزادی حرکت داشتند. بلافاصله پس از تزریق دارو، حیوانات به زیر سیلندرها منتقل گشته و رفتار Sniffing مورد بررسی قرار می گرفت. هر 15 ثانیه به آنها امتیاز داده شد. این رفتار بمدت 60 دقیقه مورد بررسی قرار گرفت. مقیاس امتیازدهی به صورت فقدان Sniffing=صفر و بروز Sniffing= یک بود.
تزریق داخل صفاقی (IP) دوزهای متفاوت آپومرفین (mg/kg 1، 5/0، 25/0) موجب بروز sniffing وابسته به دوز گردید. تجویز کربنات لیتیوم مزمن (1/0% در آب آشامیدنی به مدت 35-30روز) موجب کاهش پاسخ آپومرفین گردید در حالیکه کربنات لیتیوم حاد (IP، mg/kg320) فاقد چنین اثری بود. تجویزD1-آنتاگونیستهایی نظیرSCH-23390 (IP، mg/kg01/0) وD2-آنتاگونیستهایی نظیر سولپیراید (mg/kg، IP25) هیچگونه تغییری در پاسخ آپومرفین در موشهایی که بصورت حاد، کربنات لیتیوم به آنها تجویز شده بود، مشاهده نشد. درحیواناتی که با کربنات لیتیوم تیمار شده بودند اثر آپومرفین توسط سولپیراید مهار گردید،درحالیکه SCH-23390 چنین اثری را ندارد.
نتیجه گیری و توصیه ها: پس می توان چنین نتیجه گرفت که کربنات لیتیوم قادر است بر پاسخ D2- گیرنده ها تاثیر بگذارد و آن را تغییر دهد.