چند آوایی در متون داستانی

مسئله چندآوایی در روایت، به ویژه در متون داستانی که توسط نظریه پردازانی چون میخاییل باختین m.bakhtine و اسوالد دوکروo.ducrot مطرح شده، به خواننده این امکان را می دهد تا با نگرشی نو متن داستانی را نظاره کند، هر گفته را در ارتباط با گفته های دیگر قرار داده آن را همچون حلقه ای از زنجیره گفتار، در روایت کلی داستان به حساب آورد. هر نوشته ای می تواند شامل گفتگویی تخیلی، واقعی، تفسیری از جانب نویسنده یا راوی- که الزاما همان نویسنده نیست ولی پیام دهنده در متن است- ابراز عقیدهایی از طرف شخصیت داستان و غیره باشد. در بسیاری از روایت های داستانی به خصوص در قرن بیستم، این آواها به هم می آمیزند و خواننده باید به عنوان دریافت کنندهء پیام، خود برداشت لازم را از متن بکند.