استرسورهای مؤثر بر مادران دارای نوزاد نارس بستری در بخشهای مراقبت ویژه نوزادان مراکز آموزشی درمانی تبریز

تولد نوزاد نارس با بستری و جدایی از خانواده همراه است. عدم توجه به استرسهای عاطفی و روانی والدین این نوزادان، باعث می شود که والدین دلبستگی کافی با نوزادشان در موقع ترخیص نداشته و سبب افزایش آسیب پذیری بچه و والدین گردد. مطالعه حاضر بنا به ناکافی بودن مطالعات در این خصوص در کشور ما اجرا گردید. مطالعه توصیفی و با شرکت کلیه مادران(300 نفر) دارای نوزاد نارس بستری دربخشهای مراقبت ویژه نوزادان سه مرکز آموزشی درمانی طالقانی و الزهرا و کودکان تبریز (شش ماه اول 86)، با پرسشنامه (PSS (parent stressor scale، مایلز و فونک 1998 انجام گرفته است. از استرسورهای محیطی: "وجود مانیتورها وتجهیزات خاص بخش"3/64 درصد، "وجود بچه دیگر تحت تهویه مکانیکی در بخش"3/38درصد و "صدای مداوم مانیتورها و تجهیزات بخش" 23درصد و از استرسورهای ظاهرو رفتار نوزاد و درمانهای خاص: "الگوهای تنفسی غیرطبیعی وغیر معمول بچه"3/70درصد، " لوله ها وتجهیزات موجود روی کودک یا در کناراو(دستگاه ونتیلاتور،...) " 67درصد، "تغییر ناگهانی رنگ پوست بچه (رنگ پریده یا کبودشدن)" 3/49درصد، دیدن سوزنها و لوله های تعبیه شده در بدن بچه "7/44درصد، " اندازه/جثه کوچک بچه " 7/41 درصد و " ظاهر سست وضعیف بچه " 7/31 درصد و از استرسورهای ارتباط والدین وارائه نقش والدی: "جدا بودن از بچه "3/60 درصد، "احساس درماندگی در مورد چگونگی کمک به بچه در طول بستری" 7/51 درصد و "عدم توانایی در محافظت بچه از درد و روش های دردناک"3/44 درصد به ترتیب از بیشترین استرسورهای مادران بودند. همچنین، بعد" ارتباط والدین وارائه نقش والدی" بیشتر از سایر ابعاد استرس زا بود. بنا به غیر قابل اجتناب بودن بستری نوزاد نارس، آماده کردن والدین به خصوص مادران برای اولین مواجهه با نوزاد در بخش مراقبتهای ویژه و برقراری ارتباط مناسب با نوزاد، محیط بخش ویژه و ارائه مناسب نقش والدی، به عنوان پایه خدمات خانواده محور باید مورد توجه بیشتر قرار گیرد.