تحلیل روند تحول ژئومورفولوژیک شیروان دره سی و پادگانه های کناره آن با استفاده از نیمرخ طولی

بررسی پادگانه های آبرفتی از عمده ترین مباحث مربوط به ژئومورفولوژی رودخانه ای می باشد. در بخش شمالی گرانکوه سبلان بقایای خاکسترهای آتشفشانی به شکل پادگانه های فرسایشی به ارتفاع 220-210 متر بالاتر از بستر فعلی رودخانه شیروان دیده می شوند. جریان آب، دره ای بسیار عمیق به شکل کانیون به عمق تقریبا 100متر در سطح ایگنیمبریت حفر کرده است. در این مقاله نحوه تشکیل دو پدیده ژئومورفولوژیکی شیروان دره سی (دره شیروان) و پادگانه حاشیه آن مورد بررسی قرار گرفته است. برای دستیابی به این هدف، نیمرخ طولی حسابی و نیمه لگاریتمی رودخانه شیروان با استفاده از نقشه های توپوگرافی و زمین شناسی به مقیاس 50000: 1 ترسیم و سپس مقدار شاخص گرادیان هر بخش از رودخانه محاسبه شد. نتایج این بررسی نشان می دهد که نیمرخ طولی نیمه لگاریتمی رودخانه از سه قسمت تشکیل شده و شرایط قسمت میانی آن با عدم تعادل دینامیکی مطابقت دارد. دره عمیق و باریک شیروان که به کانیون شباهت دارد و بخش هایی از رودخانه که به وسیله گسل های فعال متاثر شده اند، از مشخصه های عدم تعادل می باشند.