بررسی روش های مختلف میان یابی در تخمین داده های بارندگی ماهیانه در ناحیه مرکزی ایران

داده های نقطه ای ایستگاه های هواشناسی به خودی خود از اهمیت چندانی برخوردار نیستند. بنابراین، لازم است که این داده های نقطه ای به داده های ناحیه ای تبدیل شوند. پراکنش و شمار ایستگاه های هواشناسی در سطح کشور در حدی نیست که دست یابی به داده های ناحیه ای به طور مستقیم امکان پذیر باشد، که این مهم منوط به تولید داده در منطقه مورد بررسی است. تولید داده به کمک روش های زمین-آمار سریع و آسان می باشد. بنابراین، برای تعمیم داده های نقطه ای به ناحیه ای نیاز به تولید داده (برآورد) است. هدف این پژوهش تعیین روش مناسب میان یابی برای برآورد بارندگی ماهیانه در ناحیه مرکزی ایران است. در این پژوهش از روش های کریجینگ (معمولی، با لگاریتم داده ها و با متغیر کمکی)، میانگین متحرک وزنی (با توان های 1 تا 5) و TPSS (با توان های 2 و 3، با و بدون متغیر کمکی) استفاده شده است. برای ارزیابی روش ها از تکنیک تایید متقابل استفاده شده است. بررسی نتایج پژوهش نشان می دهد که شعاع تاثیر بارندگی ماهیانه در ناحیه مرکزی ایران در حدود 450 کیلومتر است. هم چنین، نتایج نشان می دهند که روش TPSS با توان 2 و با متغیر کمکی ارتفاع، مناسب ترین روش برای تولید داده های بارندگی ماهیانه است. با تقسیم ناحیه مرکزی ایران به مناطق هم اقلیم و اجرای روش انتخاب شده در این نواحی، دقت تولید داده در مقایسه با کل منطقه افزایش پیدا کرده است.