بازشناسی اثر معنا در جاودانگی مکان؛ نمونه موردی روستای هورامان تخت کردستان

در گفتارها و نوشته های گوناگون اندیشمندان عرصه مطالعات سکونت گاه های جمعی، همواره از معنا به عنوان انگاره ای که در ایجاد محیط جمعی مطلوب، نقشی اساسی بر عهده دارد، نام برده شده است. پارامتری که تاکید آن بیشتر بر ویژگی های ذهنی فرد است تا کالبد و فرم ظاهری محیط؛ و در حقیقت کیفیت معنا در رابطه با محیط های جمعی، نمی تواند به صورت مستقل از عرصه ذهنی، خاطرات و فرهنگ ناظر، فرصت ظهور و بروز یابد.
به منظور بررسی مدعا و فرض فوق، در قالب روش تحقیق توصیفی و تحلیلی، و شیوه مرور متون و منابع و اسناد تصویری، ابتدا تعاریفی مختصر از واژگان اصلی نوشته پیش رو چون: محیط، فضا، مکان، معنا و ماندگاری ارائه خواهد شد. در ادامه با تکوین رابطه بین مولفه معنا و عنصر مکان از طریق بررسی نظرات صاحب نظران در مورد فرم مطلوب مجتمع های زیستی، به بازشناسی تاثیر و نقش اعتقادات و مراسم عرفانی- تاریخی در ایجاد حس تعلق و خاطره سازی و حضور پذیری و به تبع آن ارتقاء نقش محیط به مکان در روستای هورامان تخت از توابع استان کردستان پرداخته و فوایدی که از این رهگذر، می تواند حادث شود بررسی خواهد شد.