بررسی استقرار و سازگاری چند گونه گراس مرتعی در مراتع نیمه استپی منطقه کهک قم

با توجه به نقش مؤثر اکوسیستمهای مرتعی در تامین علوفه مورد نیاز دامها و در نتیجه اهمیت آن در تولید فرآورده های دامی و سیر قهقرایی حاکم بر این عرصه ها در بسیاری از نقاط کشور، مقوله اصلاح و احیای مراتع از جایگاه مهمی برخوردار می باشد. بدین منظور باید ضمن مطالعه شرایط محیطی (شامل اقلیم، خاک و. .. )، گیاهان سازگار در هر ناحیه آب و هوایی را تعیین نموده و با توجه به آستانه بردباری این گیاهان در برابر شرایطی چون خشکی، گرما، سرما، شوری و. .. ، از آنها برای احیای مراتع مخروبه یا در حال تخریب استفاده نمود. مطالعه حاضر با هدف بررسی و معرفی چند گونه گراس سازگار با مراتع مناطق نیمه استپی به منظور افزایش تولید علوفه در مراتع کم بازده، در منطقه وشنوه با ارتفاع 2000 متر از سطح دریا و بارندگی سالانه 290 میلی متر اجرا شد. بدین منظور، پس از آماده سازی عرصه کاشت، بذرهای 12 گونه گراس مرتعی در قالب طرح آزمایشی بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار طی سالهای 1377 تا 1379 به اجرا درآمد. طی این سالها سه مرحله کشت انجام شد که کشت اول و دوم در سالهای 77 و 78 به علت عدم بارندگی کافی و پراکنش نامناسب آن ناموفق بود. کشت سوم در سال 1379 و یادداشت برداری ها به مدت سه سال انجام شد. پس از سه سال، گونه های Festuca rubra، Festuca ovina، Elymus junceus وAgropyron trichophorum حذف شده و گونه هایAgropyron cristatum، Agropyron desertorum، Stipa barbata بین 25 تا 35 درصد و گونه های Bromus tomentellus، Hordeum bulbosum، Secale montanum و Psatyrostachys fragilis بین 55 تا 80 درصد مستقر شدند. گونه های Psatyrostachys fragilis و Secale montanum در سال اول، سایر گونه ها (بجز Stipa barbata) در سال دوم وStipa barbata در سال سوم وارد مرحله زایشی شدند. نتایج تجزیه واریانس داده ها نشان داد، گونه های تحت بررسی از نظر درصد زنده مانی در سال سوم پس از کاشت با یکدیگر در سطح احتمال 1% اختلاف معنی داری دارند. همچنین مقایسه میانگین درصد زنده مانی گراسهای مختلف نشان داد، گونه های Psatyrostachys fragilis و Hordeum bulbosum به ترتیب بیشترین درصد زنده مانی را در بین گونه های مستقر شده داشته اند، بنابراین استقرار و سازگاری بهتری نسبت به شرایط اقلیمی و خاک منطقه در مقایسه با سایر گراس های تحت آزمایش داشتند.