اثر تعدیل کننده آسپرین بر رفتار شبه اضطرابی القا شده بوسیله کیندلینگ پنتیلن تترازول

صرع در انسان بوسیله تشنجات به همراه نقص های احساسی و روانی نسبی شناخته می شود. افسردگی و اضطراب رایج ترین شکل آسیب روانشناختی یا ناهنجاری های تشنجی می باشد. التهاب عصبی نه تنها در علت شناسی یا نوروپاتولوژی بیماری های تخریب کننده نورونی، بلکه همچنین در تعدادی از ناهنجاری های روانی دخیل است. کیندلینگ مدلی از صرع مزمن است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر آسپرین یک داروی التهابی غیر استروئیدی و مهارکننده غیر انتخابی آنزیم سیکلواکسیژناز بر رفتار شبه اضطرابی در رت های نر کیندله بود.
سه گروه موش صحرایی نر (8 موش در هر گروه) روزانه به ترتیب با حامل (حلال) و آسپرین با دو دوز mg/kg 30 و 15 به صورت دهانی تیمار شدند.کیندلینگ بوسیله تجویز دوز زیر تشنجی پنتیلن تترازول (mg/kg 40، درون صفاقی) هر 48 ساعت یکبار القاء شد.پارامتر های رفتاری کیندلینگ در گروه های کنترل و تیمار شده با آسپرین تعیین شد.ماز بعلاوه مرتفع با ترکیب درصد زمان سپری شده در بازوی باز (OAT%) و درصد ورودی های بازوی باز (OAE%) برای اندازه گیری اضطراب مورد استفاده قرار گرفت. افزایش در میزان OAE% و OAT% بیان کننده اثر ضد اضطرابی (کاهش اضطراب) می باشد. در حالیکه کاهش در OAE% و OAT% بیان کننده اثر اضطراب زا می باشد.
کیندلینگ به شکل معنی داری (05/0 < P) میزان اضطراب را در رت ها افزایش داد (کاهش در میزان OAE% و % OAT). آسپرین در هر دو دوز mg/kg 30و15 سبب افزایش معنی داری (05/0 < P) در میزان OAT% و OAE% شد که نشان دهنده کاهش اضطراب در رت های کیندله می باشد. همچنین افزایش معنی داری در فعالیت حرکتی (05/0 < P) حیوانات مشاهده شد.
نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که آسپرین سبب بهبود سطح های افزایش یافته اضطراب در رت های کیندله می شود.