ارزیابی توان طبیعت گردی شهرستان بهشهر بر مبنای روش ارزیابی چند معیاره با استفاده از GIS

توسعه لگام گسیخته طبیعت گردی همانند سایر انواع توسعه، می تواند آثار منفی بر فرهنگ،اقتصاد ومحیط زیست جامعه میزبان وحتی امنیت گردشگران بر جای گذارد. شهرستان بهشهر در شرق استان مازندران، با انواع اکوسیستم های ساحلی، جلگه ای،جنگلی وکوهستانی، دارای قابلیت های فراوانی برای طبیعت گردی می باشد در این مطالعه. برای ارزیابی توان طبیعت گردی در محدوده شهرستان بهشهر، از روش ارزیابی چند معیاره(MCE) برمبنای منطق فازی استفاده شده است. علاوه براین، برای اولین بار در ایران، دو معیار فرسایش پذیری بالقوه خاک ومیزان خطرزمین لغزش نیز درارزیابی چند معیاره توان طبیعت گردی معرفی و مورد استفاده قرار گرفت. برای این کار، پس از تعیین معیارهای موثر در ارزیابی توان طبیعت گردی، لایه های اطلاعاتی مورد نیاز گردآوری، آماده سازی و استاندارد شد. همچنین وزن عوامل با روش مقایسه زوجی(AHP) تعیین گردید و با استفاده از عملگرترکیب خطی وزن داده شده(WLC)، کلیه لایه ها تلفیق شدند و نقشه رستری توان طبیعت گردی تهیه گردید.آنگاه این نقشه زون بندی گردید ومطلوبیت ناحیه ای سرزمین(ZLS) در هرزون محاسبه شد. درنهایت، با طبقه بندی نقشه برداری و حذف مساحت های زیر 20 هکتار، تعداد 35 زون با توان بالا، 137 زون با توان متوسط و 4 زون باتوان ضعیف برای طبیعت گردی معرفی شد. در این مطالعه مشخص شد که از کل مساحت شهرستان، حدود 82400 هکتار دارای محدودیت، حدود 4500 هکتار دارای توان بالا، حدود55000 هکتار دارای توان متوسط و حدود 2600هکتاردارای توان ضعیف برای طبیعت گردی گسترده می باشد.