پاسخ سرولوژیک بیماران مبتلا به هلیکوباکترپیلوری به آنتی ژن های جدا شده از باکتری با روش SDS-PAGE

حدود نیمی به مردم جهان به عفونت با هلیکوباکترپیلوری دچارند، اما فقط بعضی از افراد، علائم بالینی ظاهر می کنند. علاوه بر ویژگی های ژنتیکی میزبان و فاکتورهای محیطی، خصوصیات آنتی ژنی باکتری نیز در پاتوژنسیتی سویه ها مؤثر است. هدف این مطالعه، بررسی ساختمان آنتی ژنی سویه های مختلف هلیکوباکترپیلوری در بیمارانی است که عفونت آن ها با روش های استاندارد طلایی تشخیص و وضعیت پاتولوژی آن ها مشخص شده است.
از میان 127 بیمار مورد مطالعه که به صورت تصادفی انتخاب شدند از هر کدام دو نمونه از قسمت آنتر معده، همراه با 5 سی سی خون گرفته شد و روی بیماران تست های اوره از سریع، هیستولوژی، پاتولوژی، الیزا و کشت در محیط اختصاصی و شرایط میکروآئروفیلیک انجام گرفت. سپس با استفاده از عصاره آنتی ژن باکتری که با NOG استخراج شده بود روی 37 نمونه HP که با استاندارد طلایی آلودگی آن ها تایید شده بود تست ایمنوبلات انجام شد. نتایج ایمنوبلات با استفاده از کیت استاندارد Helico blot 2-0 system مورد تایید و کنترل قرار گرفت.
نتایج به دست آمده نشان داد که در 7/94 درصد از بیماران مبتلا به دئودنیت، آنتی بادی علیه cag A (116 KDa) و در6/73 درصد آنتی بادی علیه Vac A (89KDa) وجود دارد، درحالی که این میزان در گاستریت 83 و 54 درصد و در بیماران مبتلا به سرطان معده و متاپلازی به ترتیب 8/81 و 7/72 درصد بود. آنتی بادی علیه آنتی ژن های 66 (Ureas B)، 61، 58 (HSP) کیلودالتون در بیماران مبتلا به گاستریت بیش تر و آنتی بادی علیه آنتی ژن های 45، 37، 35 کیلودالتون کم تر دیده شد. در سایر موارد اختلاف قابل توجهی مشاهده نگردید.
با بررسی و مطالعه نتایج فوق به نظر می رسد مطالعه ساختمان آنتی ژنیک سوش آلوده کننده در پیش گویی شدت بیماری نمی تواند به تنهایی مؤثر باشد و سایر فاکتورها نقش مهم تری در شدت بیماری دارند.