مقایسه ترکیبات استروییدی و غیر استروییدی از حیث سیتوتوکسیسسته و مهار فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها در مدل سلولی

نظر به نقش ماتریکس متالوپروتئینازها در فیزیوپاتولوژی بسیاری از بیماری های التهابی، نظیر آرتریت روماتویید و انواع بدخیمی ها بر آن شدیم تا تاثیر دگزامتازون از گروه ترکیبات ترکیبات استروییدی و دیکلوفناک و پیروکسیکام از گروه ترکیبات ترکیبات غیر استروییدی را مورد بررسی قرار دهیم. بدین علت از روش زایموگرافی و سیتوتوکسیسیته سلولی برای مطالعه تاثیر این ترکیبات بهره گرفتیم. براساس یافته های این تحقیق مشخص گردید که کلیه ترکیبات مذکور، توانایی کاهش فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها را دارند. از طرفی با بررسی اثر سیتوتوکسیسیتی سلولی، دو دسته ترکیبات استروییدی و ضدالتهابی غیر استروییدی (دگزامتازون، دیکلوفناک و پیروکسیکام) در دوزهای مختلف از ده تا دویست میکروگرم در میلی لیتر مشخص گردید که دیکلوفناک از سمیت بیش تری نسبت به دو ترکیب دیگر برخوردار است، به طوری که استفاده از دوزهای پایین آن (ده تا بیست میکروگرم در میلی لیتر) امکان درمان را میسر می سازد، در صورتی که در مقادیر بالاتر آثار ناخواسته فراوانی، نظیر جلوگیری از پرولیفراسیون سلولی و مرگ آن را موجب می گردد. مقادیر بالای دگزامتازون و پیروکسیکام، سمیت به مراتب کم تری را نشان داده اند. همچنین بر مبنای یافته های مذکور، سیتوتوکسیسیته این ترکیبات با کاهش فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها همخوانی دارد.