بررسی اثر استفاده از سطوح مختلف کنسانتره در جیره غذایی بر میزان سنتز پروتئین میکروبی در شکمبه گاومیش بومی استان مازندران

عوامل مختلفی از جمله فراهم بودن منبع انرژی، تامین نیتروژن، pH شکمبه، نرخ عبور از شکمبه، حذف تک یاخته ها از شکمبه و مواد معدنی بر میزان سنتز پروتئین میکروبی اثر می گذارند. به طور طبیعی تامین انرژی، اولین عامل محدود کننده در سنتز پروتئین میکروبی در شکمبه به شمار می رود. هدف از این تحقیق بررسی میزان تاثیر سطوح مختلف کنسانتره بر مقدار سنتز پروتئین میکروبی با استفاده از روش دفع مشتقات پورینی در ادرار می باشد. اثر 4 جیره غذایی شامل: جیره تمام علوفه ای، جیره حاوی 15٪، 30٪ و 45٪ کنسانتره در قالب طرح مربع لاتین روی 4 راس گاومیش نر بومی مازندران با متوسط وزنی 10±140 کیلوگرم انجام گرفت. میزان مشتقات پورینی دفع شده برای جیره های تمام علوفه ای، حاوی 15%، 30 % و 45% کنسانتره به ترتیب 54/14، 11/18، 59/21، 55/24 (میلی مول در روز) و میزان نیتروژن میکروبی تولید شده برای جیره های فوق به ترتیب 76/38، 44/60، 48/81، 43/99 (گرم در روز) بود. میزان پروتئین میکروبی سنتز شده نیز برای این جیره ها به ترتیب 28/242، 74/377، 23/509 و 42/621 گرم در روز بود. با افزایش سطح کنسانتره در جیره غذایی، میزان مشتقات پورینی دفع شده در ادرار و نیتروژن یا پروتئین میکروبی سنتز شده در شکمبه به طور معنی داری افزایش یافت (01/0>p).