شکستگی پروگزیمال تی بیا: مقایسه بین ثابت کردن با پلاک LCP و پلاک «T باترس»

شکستگی های پروگزیمال تی بیا غالبا شکستگی های پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاک گذاری با پلاک «قفل شونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگی های پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک «T باترس» (T-buttress) است. موارد و مطالعه به روش مورد شاهدی و آینده نگر انجام شد. از 62 بیمار (51 مرد و 11 زن) که با شکستگی پروگزیمال ساق به مرکز ترومای دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نمودند، 35 بیمار با پلاک T و 27 بیمار با پلاک «قفل شونده» تحت عمل جراحی تثبیت داخلی قرار گرفتند. بیماران به مدت زمان میانگین 24 ماه (36-18 ماه) تحت پیگیری کلینیکی و پرتونگاری قرار گرفتند.
در گروه LCP، 3 مورد محدودیت حرکت در زانو، 1 مورد بدجوش خوردگی و 1 مورد عفونت دیده شد و همگی جوش خوردند. در گروه پلاک T، 4 مورد محدودیت حرکت زانو، 6 مورد «بدجوش خوردن»، 2 مورد جوش نخوردن و 4 مورد عفونت مشاهده شد. بنابراین محدودیت حرکت مفصل زانو در هر دو حالت وجود داشت، لیکن عفونت و بدجوش خوردن در ثابت کردن با پلاک T شایع تر بود.
به نظر می رسد در شکستگی های پروگزیمال ساق، ثابت کردن به روش پلاک گذاری LCP نسبت به پلاک T، محکم تر و با آسیب کمتر بافت استخوانی همراه است؛ و عوارض بعد از عمل در این بیماران کمتر از بیماران عمل شده با پلاک T می باشد.