آرتریت روماتویید، کیست بیکر حجیم، و پسودوترومبوفلبیت

پیش آرتریت روماتویید شایع ترین بیماری التهابی مزمن مفصلی است. در سیر این بیماری ممکن است کیست پوپلیتئال ایجاد و با افزایش فشار داخل مفصلی به پشت ساق پا کشیده شده و کیست بیکر حجیمی ایجاد نماید. علایم فشار، دیسکسیون یا پارگی کیست گاهی منجر به تابلوی بالینی مشابه ترومبوفلبیت می گردد. هدف از این مطالعه، بررسی علایم بالینی عارضه کیست بیکر حجیم، عوامل تشدید کننده، روش های تشخیص، سیر و درمان کیست بیکر حجیم در مبتلایان به آرتریت روماتویید بود.
در یک مطالعه گذشته نگر، از 993 بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید که در طی 20 سال در بخش روماتولوژی بستری بودند، 23 بیمار (12 زن و 11 مرد) با عارضه کیست بیکر حجیم مورد بررسی قرار گرفتند. کیست بیکر حجیم براساس علایم بالینی و تایید روش های تصویربرداری در مواردی که کیست از حفره پوپلیتئال به پایین تر و به پشت ساق پا کشیده شده بود، تشخیص داده شد. شدت بیماری زمینه ای، عوامل مستعد کننده، سیر، درمان و پیگیری بیماران با توجه به پرونده آنان مورد توجه و ارزیابی قرار گرفت. میانگین سن بیماران 48 سال (71-24) بود.
میانگین سابقه بیماری روماتویید در هنگام تشخیص کیست بیکر حجیم 8/6 سال (20-1 سال) بود. در 13 مورد زانوی راست و 10 مورد زانوی چپ مبتلا بود. علاوه بر علایم بیماری زمینه ای شامل درد و حساسیت پشت ساق پای مبتلا، تظاهرات بالینی در 8 بیمار (8/34%) و علایم مشابه ترومبوفلبیت در 15 بیمار (2/65%) مشاهده شد. یک بیمار انسداد وریدی عمقی ساق پای مبتلا نیز داشت. علایم پارگی کیست بیکر در 5 بیمار (7/21%) وجود داشت. درمان عموما طبی و نگهدارنده و سیر رضایت بخش بود. دو بیمار با عود کیست بیکر حجیم و علایم پارگی کیست تحت عمل جراحی حذف کیست و سینووکتومی زانوی مبتلا قرارگرفتند.
کیست پوپلیتئال در آرتریت روماتویید لازم است مورد توجه خاص قرار گیرد و قبل از توسعه و تبدیل آن به کیست بیکر حجیم و ایجاد عوارض موضعی، پارگی کیست، و سندرم پسودوترومبوفلبیت، اقدامات پیشگیری و درمانی انجام گیرد.