بررسی اثر ایزوترتینوئین بر سطح هموسیستئین پلاسما در بیماران مبتلا به آکنه ولگاریس

آکنه ولگاریس یک بیماری شایع پوستی است که هم اکنون مصرف ایزوترتینوئین درمان آن را متحول کرده است. مصرف این دارو با عوارض جانبی قابل توجه از جمله درگیری جلدی- مخاطی، افزایش سطح لیپیدهای سرم و آنزیم های کبدی همراه است. هموسیستئین یک نوع اسید آمینه است که در کبد متابولیزه می شود و افزایش سطح آن با بیماری انسدادی زودرس عروق همراهی دارد. هدف از این مطالعه تعیین سطوح هموسیستئین و ویتامین های دخیل در متابولیسم آن یعنی Vit B12 و فولات در بیماران با آکنه ولگاریس تحت درمان یا ایزوترتینوئین است.
47 بیمار (21 مرد و 26 زن) که اندیکاسیون درمان با ایزوترتینوئین داشتند، قبل و 2 ماه بعد از مصرف ایزوترتینوئین (mg/kg 5/0)، تحت بررسی آزمایشگاهی از نطر سطح هموسیستئین، فولات، ویتامین B12، ALP، SGPT، SGOT و لیپیدهای سرم قرار گرفتند. هموسیستئین در این طرح با HPLC اندازه گیری شد.
سطوح هموسیستئین (قبل از درمان: μmol/L 3/5 ±8/11، بعد از درمان μmol/L 4/7 ±16/13، 001/0< P) در بیمارانی که تحت درمان با ایزوترتینوئین بودند، به صورت معنی داری از نظر آماری افزایش یافت. سطوح لیپیدهای خون (LDL، Cholesterol وTriglyceride) و آنزیم های کبدی (به جز ALP) هم افزایش یافت. بین سطوح هموسیستئین و ویتامین B12 و فولات و هم چنین بین تغییرات سطح هموسیستئین و تغییرات آنزیم های کبدی (قبل و بعد از درمان) همبستگی معنی داری از نظر آماری وجود نداشت.
افزایش سطوح هموسیستئین در بیماران، 2 ماه بعد از درمان با ایزوترتینوئین می تواند به علت اختلال عملکرد کبدی ناشی از دارو باشد. مصرف روزانه مکمل های ویتامینی و فولات، همراه با اندازه گیری مکرر سطح خونی هموسیستئین برای جلوگیری از بیماری های انسدادی عروقی زودرس، در بیماران تحت درمان با ایزوترتینوئین توصیه می گردد.