بررسی تاثیر آموزش پیاده روی بر میزان هموگلبین گلیکوزیله و قند خون ناشتای بیماران زن مبتلا به دیابت نوع 2

فعالیت های جسمانی یکی از ارکان اساسی درمان دیابت می باشد که در این میان پیاده روی هیچ گونه وسیله خاصی نیاز نداشته و به راحتی می تواند در زندگی روزانه افراد دیابتی آمیخته شود. لذا مطالعه حاضر با هدف تاثیر آموزش پیاده روی بر میزان هموگلبین گلیکوزیله و قند خون ناشتای بیماران زن مبتلا به دیابت نوع 2 صورت پذیرفته است.
مطالعه حاضر یک بررسی مداخله ای نیمه تجربی می باشد که در آن 88 نفر از بیماران زن مبتلا به دیابت نوع 2 شرکت داشتند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامه ای شامل مشخصات دموگرافیک بیماران، عمل کرد در خصوص انجام پیاده روی صحیح و اثر بخش در کنترل بیماری دیابت و چک لیستی که میزان دقایق پیاده روی و میزان قند خون ناشتا (FBS) و هموگلبین گلیکوزیله (HbA1c) بیماران در آن ثبت شد. قبل از شروع مداخله اطلاعات جمع آوری و سپس گروه مداخله در طی یک ماه (4 جلسه آموزشی و هر جلسه 60 دقیقه) تحت برنامه آموزشی قرار گرفتند. سپس بیماران به مدت 3 ماه پیگیری و در نهایت 3 ماه بعد از پایان مداخله آموزشی اطلاعات مجددا گردآوری و آزمایش های FBS و HbA1c انجام شد.
در هر دو گروه قبل از مداخله آموزشی میانگین نمره انجام پیاده روی صحیح پایین تر از حد متوسط و قسمت اعظم پیاده روی نمونه ها نیز از نوع پیاده روی با شدت سبک بود (86/77% در گروه مداخله و 4/74% در گروه کنترل). به دنبال مداخله آموزشی میانگین عملکرد پیاده روی صحیح گروه بیماران و مدت انجام پیاده روی با شدت های متوسط و سنگین نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری پیدا کرد(0001/0>P). به علاوه، میانگین قند خون ناشتا و هموگلبین گلیکوزیله نیز در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری پیدا کرد (0001/0>P).
نتایج این مطالعه نشان داد که آموزش مناسب پیاده روی نقش مهمی در کنترل قند خون و هموگلبین گلیکوزیله بیماران دیابتی نوع 2 دارد.