مقاله بازآموزی در مورد استئوآرتریت

استئوآرتریت یا آرتروز شایع ترین بیماری مفصلی است و اصلی ترین تظاهر آسیب شناسی (پاتولوژی) آن در سطح بافتی، تخریب موضعی غضروف مفصلی است، که در مفاصل متحرک به وسیله تخریب غضروف مفصلی همراه با استخوان سازی جدید در سطح و حاشیه مفاصل درگیر تظاهر می کند. عوامل متعدد موضعی و یا عمومی در ایجاد و پیشرفت استئوآرتریت نقش دارند. سن، جنس، نژاد، ژنتیک، تراکم استخوان، هورمون های جنسی، اختلالات آندوکربن یا متابولیک، تغذیه، چاقی، ضربه های مفصلی عمده، فشار بیش از حد به مفصل ناشی از نوع شغل یا ورزش، اختلالات یا نقائص مادرزادی یا رشدی مفصل، بیماری های التهابی یا عفونی قبلی مفصل را می توان جزء این عوامل برشمرد. شروع بیماری اغلب به صورت درد مبهم و متناوب در یک مفصل و معمولا به دنبال استفاده از آن مفصل خواهد بود. احساس خشکی خفیف همراه با درد مبهم در عضلات اطراف مفصل نیز می تواند در ابتدای بیماری مشاهده شود. استئوآرتریت بر اساس شرح حال، معاینه بالینی و رادیوگرافی ساده تشخیص داده می شود و درحال حاضر هیچ تست آزمایشگاهی اختصاصی ندارد. آرتروز بر اساس آنچه که بیان شد فرسایش در غضروف مفصلی است که تاکنون درمان قطعی شناخته شده ای ندارد. اما به این معنا نیست که بیماران دچار این مشکل به حال خود رها شده تا تمام غضروف مفصلی و بافت های حمایتی یک مفصل تا سر حد تخریب کامل پیش روی داشته باشند. برخورد هوشیارانه پزشک در برخورد با بیماران دچار استئوآرتریت می تواند باعث جلوگیری از تخریب بیشتر غضروف مفصلی و حتی کند شدن روند دژنرسانس و به تعویق افتادن سیر فرسایش بافت غضروفی شود.