حافظ و هویت فرهنگی ایران

این مقاله به بررسی هویت فرهنگی ایران در قالب اشعار حافظ می پردازد و درصدد اثبات این مطلب است که حافظ به تقابل های فرهنگی و نمودهای آن در زبان و عصر خود، توجه ویژه ای داشته است. ترکیباتی چون پیر مغان، جام جم، مانویت و شادی و مضامین برگرفته از شاهنامه، چون ننگ و نام و... ریشه های تاریخی و اسطوره ای این اشعار را در ایران پیش از اسلام و ایران پس از اسلام نشان می دهد. سپس به بررسی جلوه ها و نشانه های فرهنگ ایرانی اسلامی در شعر حافظ می پردازیم و با تحلیل بیت های دارای این نشانه ها، تلاش حافظ را در پیوند میان این مفاهیم با هویت ایرانی- اسلامی که موجب استحکام مرزهای جغرافیایی تازه ای در میان مردم ایران شده است، بیان می کنیم.