تعیین بقاء بیماران تالاسمی ماژور استان خوزستان مراجعه کننده به بیمارستان شفا اهواز

کشور ایران یکی از کشورهای قرار گرفته بر روی کمربند تالاسمی در سطح جهان محسوب می شود. شیوع بیماری بیشتر در حاشیه دریای خزر و خلیج فارس و دریای عمان شامل مازندران، گیلان، خوزستان، فارس، بوشهر، هرمزگان، سیستان و بلوچستان وکرمان می باشد. استان خوزستان با جمعیتی حدود 4 میلیون نفر واقع در جنوب غرب کشور با اقوام مختلف عرب، فارس و لر یکی از استان های گرفتار بیماری تالاسمی می باشد. هدف مطالعه مقطعی حاضر، تعیین بقاء بیماران تالاسمی ماژور در استان خوزستان با توجه به قومیت و جنس بیماران و همچنین مقایسه آن با بقاء بیماران تالاسمی در استان های سیستان و بلوچستان و هرمزگان می باشد.
در این بررسی مقطعی 109 بیمار بتاتالاسمی ماژور از بین بیش از2000 پرونده بیماران تالاسمی بین سال های 1385- 1378 بیمارستان شفا در استان خوزستان انتخاب گردید و اطلاعات دموگرافیک و سوابق بیماری فرد و خانواده توسط پرسش نامه جمع آوری و به کمک جدول طول عمر و آزمون کاپلان مایر و رتبه لگاریتمی، بقاء بیماران تعیین و مقایسه گردید.
از 109 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور 2/53 درصد مرد و 8/46 درصد زن بودند. از نظر قومیتی9/13 درصد فارس، 9/13 درصد لر، 4/69 درصد عرب و 8/2 درصد سایر قومیت ها بودند. بقاء بیماران تا 5 سالگی 97 درصد، تا10 سالگی 87 درصد، تا 15 سالگی 76 درصد، تا 20سالگی 68 درصد و تا 30 سالگی 41 درصد بوده است و در مقایسه با استان سیستان و بلوچستان و هرمزگان بقاء بیماران کمتر بوده است.
نتایج بدست آمده نشان داد که همچنین قومیت (عرب، فارس و لر) و جنس افراد مبتلا به تالاسمی ماژور در بقاء آنها (17/0 P>) تاثیر معنادار نداشته است.