مانومتری مری در بیماران دچار دیسفاژی عملکردی: مقایسه بیماران پیر و جوان

افزایش سن روندی است که منجر به نقصان فیزیولوژیک در همه سیستم هایبدن می شود، اما اثر افزایش سن بر عملکرد حرکتی مری و سطحی از نقصان عملکرد ناشی ازافزایش سن که می تواند مسوول ایجاد علائم بالینی در افراد مسن باشد، مورد بحث است. یکی ازعلائم بالینی شایع در افراد مسن، دیسفاژی عملکردی است و اغلب به روند افزایش سن نسبتداده شده و مورد بررسی قرار نمی گیرد. هدف از این مطالعه مقایسه یافته های مانومتری، فراوانیو نوع اختلالات حرکتی افراد مسن شاکی از دیسفاژی با گروه جوان مشابه است.

از میان 218 مانومتری متوالی انجام شده در بیماران مراجعه کننده به یک مرکزارجاعی مانومتری، 102 بیمار دچار دیسفاژی عملکردی در دو گروه سنی بالای 65 سال (22 نفر) وکم تر از 40 سال (81 نفر) بررسی شدند. یافته های مانومتری، علائم بالینی همراه، فراوانی و نوعاختلالات حرکتی آن ها مورد مقایسه قرار گرفت.
51 درصد بود. متوسط سن گروه /

فراوانی زنان در گروه مسن 59 درصد و در گروه جوان 87±) بود. از نظر فراوانی درد قفسه سینه با منشا / 27 سال (5 / 5±) و گروه جوان 3 / مسن 70 سال (4 غیر قلبی و نیز سوزش سر دل تفاوت ی بین دو گروه مشاهده نش د. در بیماران مسن فشار 6/ و فشار باقیمانده پس از بلع (2 (p<0/003؛ 31/ 20 در برابر 1 / استراحتی اسفنکتر تحتانی مری (8 پایین تر بود. درصد شل شدن اسفنکتر تحتانی مری نیز در گروه مسن (p<0/03؛ 11/ در برابر 2 اما تفاوت معناداری در میزان آپریستالسیسم بین دو. (p<0/02؛ 36/ 76 در برابر 4 / بیش تر بود (3 گروه مشاهده نشد. تفاوت معناداری بین فراوانی اختلالات حرکتی بیماران مسن و جوان مشاهده 16- در برابر 36 درصد با 56 CI: 58 درصد - نشد. فراوانی آشالازی در گروه جوان (68 درصد با 78 در برابر 7 CI: 25 درصد - در بیماران مسن (45 درصد با 66 NEMD و فراوانی (p<0/ درصد؛ 008 بیش تر بود. (p<0/001؛ CI: 2 درصد - درصد با 13

اختلالات حرکتی مری در درصد قابل توجهی از بیماران مبتلا به دیسفاژی عملکردی در هر دو گروه سنی جوان و مسن دیده می شوند. این مطالعه بر لزوم پیگیری این شکایت بالینی در تمامی بیماران مبتلا به دیسفاژی عملکردی، جهت بررسی اختلالات حرکتی مری تاکید می کند.
85/7/ وصول: 2487/9/ آخرین اصلاحات: 1087/10/ پذیرش: 2