مقایسه کارآیی گنادوتروپین های انسانی نوع ادراری و نوترکیب با استفاده از مدل حیوانی

درمان ناباروری با تحریک تخمک گذاری شروع می شود. داروهای مختلفی جهت تحریک تخمک گذاری توسط شرکت های دارویی ساخته شده اند که اثرات متفاوتی دارند. هدف این مطالعه مقایسه کارآیی چهار نوع داروی محرک تخمک گذاری انسانی تهیه شده از شرکت های مختلف با داروی محرک تخمک گذاری حیوانات آزمایشگاهی بوده است.

در این مطالعه تجربی از 30 سر موش سوری نژاد NMARI با سن یکسان (8 هفته) استفاده شد. موش های گروه آزمایش با 10 واحد از داروهای hMG1 (Human Menopausal Gonadotropin1)، hMG2 (Human Menopausal Gonadotropin 2)، uFSH (Urinary Follicle Stimulating Hormone)، rFSH (Recombinant Follicle Stimulating Hormone) و موش های گروه کنترل با PMSG (Pregnant Mare Serum Gonadotropin) به وسیله تزریق داخل صفاقی برای تخمک گذاری تحریک شدند. تخمک های آسپیره شده پس از برداشت سلول های کومولوس از نظر تعداد، وضعیت بلوغ و میزان دژنره بودن بررسی شدند.

تعداد کلی تخمک ها در گروه های مختلف با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشت. ولی تعداد تخمک های MII در گروه hMG1 (88/7 ± 83/15) به طور معنی داری بیشتر از گروه های uFSH (02/0= p، 28/3 ± 5) و rFSH (04/0= p، 60/3 ± 16/6) بود. هم چنین درصد تخمک های دژنره در گروه uFSH (صفر) به طور معنی داری کمتر از گروه PMSG (62/5 ± 7) بود (01/0= p).

داروهای مورد استفاده برای تحریک تخمک گذاری در انسان، از نظر تعداد کلی تخمک های به دست آمده و بلوغ تخمک ها در موش آزمایشگاهی اثر یکسانی ندارند. استفاده از hMG1 بهترین نتیجه را در مورد تعداد کلی تخمک ها و نیز درصد تخمک های MII داشت. هیچ گونه برتری بین داروی نوترکیب rFSH و دیگر داروها دیده نشد.