حفاظت نورونی در بیماری پارکینسون: یک استراتژی ژنتیکی چند جانبه برای حفاظت حداکثری نورونهای دوپامین ساز در برابر مسمومیت پارکینسونی

بیولوژی پیچیده بیماری پارکینسون و مکانیسم ناشناخته مرگ نورنهای دوپامین ساز در طی این بیماری بیانگر آنست که شاهراه های درون سلولی متعدد و عناصر اساسی بیشماری در زوال این نورونها نقش ایفا میکنند. بنابراین احتمال آنکه روش های چند فاکتوری بقاء طولانی مدت را باعث شوند و عملکرد بیولوژیکی نورونهای دوپامین ساز را تقویت کنند در مقایسه با روش های تک فاکتوری بیشتر است. ما یک استراتژی چند جانبه را برای حفاظت این نورونها در برابر مسمومیت پارکینسونی پیشنهاد میکنیم که مشتمل بر فاکتورهای رونویسی، ضد اکسیدان و نوروتروفیک میباشد. اختصاصا، Nurr1 بعنوان یک فاکتور رونویسی و ضد التهاب، گلوتاتیون پروکسیداز 1 (GPX-1) بعنوان یک آنزیم ضد اکسیدان، و فاکتور نوروتروفیک GDNF همگی پتانسیل خود برای حفاظت از نورونهای دوپامین ساز را نشان داده اند. مدلی که ما پیشنهاد میکنیم بر اساس کشت همزمان نورون-آستروسیت- میکروگلیا استوار است که هر سه فاکتور مزبور را بصورت سه جانبه فراهم خواهد ساخت تا بستر لازم برای تشدید ارتباطات ژن به ژن و سلول به سلول برای اعمال سینرژیک ایجاد گردد. در حالیکه میکروگلیا بیان فزاینده Nurr1 را باعث خواهند شد از آستروسیتها بعنوان پمپهای کوچک برای ترشح GDNF بهره خواهیم برد تا بر بقاء نورونهای دوپامین سازی که در مجاورت آنها به بیان GPX-1 مشغولند تاثیر بگذارند. این نورونها سرانجام با توکسین پارکینسونی 6-OHDA تیمار خواهند شد تا بقاء آنها در هر دو محیط in vitro و in vivo و همچنین پتانسیل آنها در الحاق به شبکه نورونی و عملکرد آنها در مدار نورونی مغز میانی مورد بررسی قرار گیرد.