بررسی اثر مشتقات جدید متیل کینولینونی بر ترشح انسولین القا شده توسط گلوکز از جزایر لانگرهانس جدا شده موش صحرایی

مهارکننده های انتخابی آنزیم فسفو دی استراز حلقوی نوع 3 (PDE3) با افزایش مقدار cAMP، قدرت انقباضی قلب و ترشح انسولین وابسته به گلوکز را تقویت می کنند. در این تحقیق اثر تعدادی از مشتقات متیل کینولینون (MC1-MC10) به عنوان مهارکننده انتخابی PDE3 بر ترشح انسولین تحریک شده توسط گلوکز (GIIS) مورد بررسی قرار گرفت.
روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، پس از هضم پانکراس جدا شده توسط کلاژناز، جزایر لانگرهانس آزاد در زیر استریومیکروسکوپ به طور دستی جدا و در بافر کربس حاوی گلوکز mM 3 به مدت 30 دقیقه تیمار شدند؛ سپس با محلول گلوکز mM 3 یا mM 10 با و یا بدون ایزوبوتیل متیل گزانتین (IBMX) به عنوان استاندارد و یا با وجود غلظت μM 100 مشتقات مختلف متیل کینولینون تیماردهی انجام شد. انسولین رها شده در مدت یک ساعت، با استفاده از کیت رادیوایمنواسی اندازه گیری شد.
گلوکز با غلظت mM 10، ترشح انسولین از جزایر را به طور معنی داری نسبت به غلظت mM 3 افزایش داد (01/0>P).
IBMX در غلظت μM 100، میزان GIIS را به طور معنی داری تقویت نمود (01/0>P). از بین ده ترکیب مورد آزمایش، مشتقات MC7 و MC9 میزان GIIS را به طور معنی داری در مقایسه با محلول گلوکز mM 10 به تنهایی افزایش دادند (01/0>P) که با اثر IBMX قابل مقایسه بود.
ترکیبات مورد آزمایش (MC1-MC10) با وجود داشتن ساختمان مشابه، اثرات متفاوتی بر ترشح انسولین داشتند که احتمالا به دلیل اثر وابسته به بافت این داروها می باشد. امید است که بتوان در آینده از این ترکیبات در درمان بیماری دیابت بهره جست.