بنیان های مطالعات ارتباطات و توسعه ملی در ایران

این مقاله به توصیف تاریخی دو رویکرد علمی می پردازد که بنیان های مطالعات ارتباطات و توسعه را در ایران نهاده اند. رویکرد نخست که مدنظر دکتر مجید تهرانیان بود و پیش از پیروزی انقلاب اسلامی نقطه عطفی در پژوهش و برنامه ریزی ارتباطات و توسعه به شمار می آید، عمدتآ بر تبیین مفهومی نو در توسعه ملی مبتنی است. رویکرد دوم که دکتر کاظم معتمدنژاد بر آن تکیه دارد و به تحولی در آموزش و سیاست گذاری ارتباطی پس از انقلاب می انجامد، با رد الگوهای خطی توسعه، در حوزه «مطالعات انتقادی» جای می گیرد. اگرچه نقطه عزیمت رویکرد نخست، پژوهش و نقطه عزیمت رویکرد دوم، آموزش به ویژه در دوره های عالی دانشگاهی است، اما دامنه فراگیری هر دو نهایتآ برنامه های توسعه ملی است.