مقایسه اثر رژیم های لتروزول و کلومیفن در ترکیب با گنادوتروپین ها بر میزان بارداری بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن

اگرچه کلومیفن سیترات خط اول درمان در زنان نابارور مبتلا به عدم تخمک گذاری می باشد، ولی درصدی از بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک به آن مقاوم هستند. این مطالعه به منظور مقایسه اثر رژیم های لتروزول و کلومیفن در ترکیب با گنادوتروپین ها بر میزان بارداری بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن انجام شد.
این مطالعه کارآزمایی بالینی روی 120 بیمار مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند: گروه اول (60 نفر)mg/day 100 کلومیفن سیترات و گروه دوم (60 نفر) mg/day 5 لتروزول در روزهای 7-3 سیکل قاعدگی دریافت کردند. از روز پنجم تا هشتم آمپول HMG 150 واحد روزانه به صورت عضلانی در دو گروه تجویز شد. در روز 11-10 سیکل قاعدگی سونوگرافی جهت تعیین ضخامت آندومتر، تعداد فولیکول غالب و افزایش دوز HMG در صورت لزوم انجام شد. و در زمان تشکیل فولیکول غالب، به بیماران 5000 واحد HCG تزریق گردید. بیماران دو گروه از نظر تعداد فولیکول غالب، ضخامت آندومتر، میزان گنادوتروپین مصرفی و حاملگی مقایسه شدند.
میزان بارداری در بیماران تحت درمان با رژیم لتروزول بیشتر از بیماران تحت درمان با رژیم کلومیفن بود، ولی از نظر آماری معنی دار نبود (7/36 درصد در برابر 3/33 درصد؛ 702/0=P). میانگین ضخامت آندومتر بیماران تحت درمان با رژیم لتروزول و کلومیفن به ترتیب برابر 47/7 و 39/7 میلی متر (685/0=P) و نیز میانگین تعداد فولیکول غالب آنان به ترتیب برابر 18/2 و 83/2 بود (087/0=P). میانگین میزان گنادوتروپین مصرفی در هر دو گروه برابر 78/6 بود (941/0=P).
در بیماران مبتلا به سندروم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن، لتروزول به اندازه کلومیفن می تواند در تحریک تخمک گذاری در رژیم های ترکیبی با گنادوتروپین ها مؤثر باشد.