بررسی شیوع انتروکوک های مقاوم به آنتی بیوتیک در نمونه های مدفوعی بیماران بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال 1386

این مطالعه با هدف تعیین شیوع انتروکوک های مقاوم به آنتی بیوتیک های کولونیزه شده در دستگاه گوارش بیماران بستری در بیمارستان و تعیین فاکتور های خطر آن انجام پذیرفت.
این مطالعه توصیفی روی ناقلین مدفوعی انتروکوک های مقاوم به آنتی بیوتیک روی 198 بیماری که حداقل به مدت 48 ساعت در بیمارستان بستری بودند، انجام گرفت. مقاومت به ونکومایسین با روش E-Test تعیین گردید و تست های حساسیت آنتی بیوتیکی با استفاده از روش دیسک دیفیوژن کربی- بائر انجام گرفت. اطلاعات اپیدمیولوژیک برای بیماران شرکت کننده در مطالعه به منظور آنالیز فاکتورهای خطر ثبت گردید.
100 نفر از 198 بیمار بستری (5/50 درصد) با گونه های انتروکوک کولونیزه بودند. نتایج E-Test نشان داد که 27 درصد بیماران با انتروکوکوس مقاوم به ونکومایسین کولونیزه بودند (حداقل غلظت مهاری بیش از 32 میکروگرم/ میلی لیتر). با روش دیسک دیفیوژن مشخص شد که 96 تا 100 سویه جدا شده به استرپتومایسین، 82 درصد به اریترومایسین، 70 درصد به سیپروفلوکساسین، 60 درصد به نیتروفورانتوئین و آمپی سیلین، 44 درصد به جنتامایسین، 38 درصد به تتراسایکلین، 34 درصد به پنی سیلین G و ونکومایسین، 33 درصد به لاینزولید و20 درصد به لوفلوکساسین مقاوم بودند. ایزولاسیون انتروکوک مقاوم به ونکومایسین به طور مهمی با سن، جنس، استفاده از TPN، استفاده از کاتترهای وریدی، استفاده از رسپیراتور، طول مدت بستری در بیمارستان و با مصرف قبلی آنتی بیوتیک ارتباط نداشت، ولی با بیماری زمینه ای ارتباط معنی داری (008/0P) نشان داد.
معیارهای کنترل عفونت به منظور پیشگیری از ظهور شیوع VRE (Vancomycin-Resistant Enterococcus) در بیمارستان ما ضروری بوده و از آن جایی که وقوع VRE رو به افزایش است، بهینه سازی توانایی آزمایشگاه ها برای شناسایی مقاومت به ونکومایسین احساس می گردد.