بررسی موانع برقراری ارتباط مؤثر پرستار - بیمار در بیمارستان های آموزشی شهر اهواز

برقراری ارتباط مؤثر با بیماران ویژگی اساسی مراقبت های پرستاری است. با این حال اغلب پژوهش ها، ارتباط پرستاران با بیماران را ضعیف توصیف کرده اند. شناخت موانع ارتباط مؤثر پرستار- بیمار از دید هر دو طرف این امکان را فراهم می کند که مسیر اقدامات برای برطرف کردن موانع را روشن نماید. هدف از این پژوهش تعیین موانع برقراری ارتباط مؤثر پرستار – بیمار از دیدگاه پرستاران و بیماران و مقایسه آن ها می باشد.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است که در زمستان سال 1387 در سه مرکز آموزشی درمانی شهر اهواز صورت گرفته است. نمونه های مطالعه شامل 80 پرستار و 80 بیمار بستری که به روش در دسترس انتخاب شدند داده ها از طریق تکمیل پرسشنامه 30 سؤالی برای پرستاران و 15 سؤالی برای بیماران بر مبنای مقیاس 5 گزینه ای لیکرت که با سؤالات پرستاران مشترک و برای بیماران قابل درک بود گردآوری شد.
یافته ها نشان داد که پرستاران زیاد بودن حجم کار پرستاری (5/77%)، سختی کار پرستاری (75/73%)، کمبود امکانات رفاهی برای پرستاران (5/67%)، خستگی جسمی و روحی (25/66%) و قدردانی نکردن از پرستاران (5/62%) را به ترتیب به عنوان موانع عمده ارتباط مؤثر با بیماران شناسایی کرده اند. بیماران هم به ترتیب آشنا نبودن پرستاربه زبان محلی(25/86%)، زیاد بودن حجم کاری پرستاری (58%)، تفاوت سن بیمار و پرستار (5/72%)، خلق تند پرستاران (25/56%)، تفاوت جنس بیمار و پرستار (5/42%) را به عنوان موانع مهم ارتباط پرستار- بیمار ذکر کرده اند. این مطالعه نشان داد که توافق نظرها و اختلافاتی بین دیدگاه های بیماران و پرستاران در اولویت بندی موانع وجود دارد. بنابراین مدیران بخش درمان بایستی تلاش خود را برای حذف یا تعدیل مهم ترین عوامل اعلام شده از سوی دو گروه و بویژه موارد مشترک متمرکز نمایند.