تحلیل تطبیقی مطالعات کارایی فنی بخش کشاورزی ایران

یکی از مهم ترین مباحث مطرح در فرایند توسعه در هر کشوری به ویژه کشورهای درحال توسعه هم چون ایران، استفاده بهینه از عوامل تولید در فرایند تولید می باشد. درواقع همه کشورهای جهان در پی به دست آوردن پیشرفت در زمینه کشاورزی، مخصوصا در مواردی که گسترش طولی با استفاده از منابع بیشتر با موانع دسترسی مواجه می باشند، در تلاشند تا بتوانند با مصرف همان مقدار منابع در دسترس میزان تولید خود را افزایش دهند. در هر نظام تولیدی افزایش کارایی بهره برداری از نهاده از اصول اولیه است و بالا بردن کارایی تولید از اهداف اساسی می باشد. در این راستا با توجه به اهمیت پژوهش در این زمینه و یافتن منابع مؤثر در کارایی فنی، در تحقیق از نوع اسنادی و کتابخانه ای حاضر، مطالعات انجام شده در زمینه کارایی فنی بخش زراعت، باغبانی و دام و طیور طی 10 سال گذشته مورد تحلیل قرار گرفت و با توجه به نتایج به دست آمده مشخص شد که منابع کارایی فنی در هر زیربخش از بخش کشاورزی و در هر نهاده ای از مجموعه نهاده ها، در هر محصول و در هر استانی متفاوت می-باشد که با توجه به آن ها پیشنهاداتی در بهبود کارایی فنی این بخش ها ارائه گردید. طبق نتایج به دست آمده، متوسط کارایی فنی برای کل بخش کشاورزی 51/68 درصد و برای بخش های مختلف آن از جمله زراعت، باغبانی و دام و طیور به ترتیب 56/78، 45/67 و 54/59 درصد به دست آمد که نشان می دهد در کشاورزی ایران پتانسیل افزایش تولید تا حدود 32 درصد با مصرف همان عوامل تولید وجود دارد و می توان با درنظر گرفتن مؤلفه های مؤثر در افزایش کارایی فنی، تولید را به مقدار چشم گیری افزایش داد.