بررسی میزان بروز صدمات وابسته به ورزش و انواع آن در شرکت کنندگان دومین دوره مسابقات بانوان کشورهای اسلامی (سال 1376- ایران)

شرکت در ورزش امروزه در بین بانوان رشد چشمگیری داشته است. بنابراین صدمات وارده در آن که جزیی اجتناب ناپذیر از فعالیتهای ورزشی می باشد نیز افزایش پیدا کرده است. تعیین میزان بروز صدمات اهمیتی اساسی در برنامه های مراقبتهای لازمه دارد. در این مطالعه، 97 مورد صدمات وابسته به ورزش که در دومین دوره بازیهای بانوان کشورهای اسلامی اتفاق افتاده بود، مورد بررسی قرار گرفت. به کلیه مراجعین فرم هایی تخصیص داده شده بود که در آن سن، رشته ورزشی، ملیت، انتقال به واحد درمانی دیگر، زمان وقوع آسیب (تمرین یا مسابقه (اوایل، اواسط یا اواخر بازی) محل آناتومیک صدمه دیده، نوع آسیب، سابقه آسیب، درگیری با بازیکن دیگر، ترک بازی، گرم کردن و آمادگی جسمی توسط پزشک ثبت می گشت. سپس میزان بروز آسیب در ورزشهای تماسی و غیر تماسی بطور جداگانه محاسبه گشت. میزان بروز آسیب بر حسب نفرات شرکت کننده و بر حسب ساعات بازی محاسبه گشت. میزان بروز صدمات ورزشی در این دوره با نوع ورزش (تماسی و غیر تماسی) ارتباط داشت. (02/0 = P) میانگین سن آسیب دیدگان ورزشی 08/20 سال بود. بیشترین میزان آسیب در ورزشهای بدمینتون، هندبال و کاراته و کمترین آن در شطرنج، شنا و تیراندازی گزارش شده بیشترین میزان صدمات (7/56 درصد) در اندام تحتانی گزارش شده بود.8/94 درصد از موارد بافت نرم درگیر بود.4/47 درصد از موارد دچار کوفتگی، 4/14 درصد دچار زخم یا لاسراسیون بودند و بقیه موارد با درصد کمتری گزارش شده بود.5/81 درصد از موارد قبل از بازی بیشتر یا برابر 10 دقیقه گرم کردن، داشته‌اند و1/81 درصد از موارد بیشتر یا برابر 3 بار هفته × ساعت / هفته تمرین داشته اند. گروه ورزشهای تماسی با احتیاج و انتقال به بیمارستان (01/0 = ضریب فیشر) و سابقه آسیب قبلی (006/0 = P)، مچ پا در مقابل زانو (در مفاصل اندامهای تحتانی) (05/0= P) نیاز به ترک بازی (0001/0= P) و درگیری در حین صدمه (000/0 = P) ارتباط معنی داری داشت. شایعترین صدمات ورزشی صدمات بافت نرم بوده و بیشتر در اندام تحتانی اتفاق می افتد و صدمات ورزشی در ورزش های تماسی از فراوانی و شدت بیشتری برخوردارند.