مقایسه اثر داروی میدازولام با دیازپام در بروز تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی

تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی (PONV) از عوارض شایع و ناخوشایندی است که برای پیشگیری و درمان آن از داروهای متعددی استفاده میشود. اخیرا استفاده از داروی لورازپام با اثرات احتمالی ضد استفراغ بعنوان پیش داروی بیهوشی جهت کاهش PONV در اطفال توصیه شده است. با توجه به ایمن بودن بنزودیازپین ها و در صورت داشتن اثر ضد استفراغ، این داروها احتمالا می توانند جایگزین داروهای ضد استفراغ رایج که عمدتا دارای عوارض اکسترا پیرامیدال و پسیکولوژیک می باشند گردند. در این مطالعه که یک کار آزمایی بالینی است اثر دو داروی دیازپام و میدازولام ودارونما (پلاسبو) در پیشگیری از بروز PON7 در 75 بیمار که بطور تصادفی در لیست عمل جراحی قرار گرفته و بصورت 3 گروه 25 نفری تقسیم شده بودند مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. در گروه اول میدازولام با دوز kg/mg 01/0 و برای گروه دوم دیازپام با دوز kg/mg 1/0 و در گروه سوم نرمال سالین به مقدار ml 2بعنوان پیش دارو و بصورت داخل وریدی استفاده شد. میزان بروز تهوع و استفراغ طی 24ساعت پس از عمل جراحی در گروه اول که میدازولام دریافت کرده بودند 20٪ و در گروه دوم که دیازپام دریافت کرده بودند 32٪ و در گروه سوم که پلاسبو را بعنوان پیش دارو دریافت کرده بودند 36٪ بود. نتایج طی آنالیز آماری با آزمون فیشر تفاوت معنی داری را در میزان PONV در سه گروه و در سطح 05/0 = α نشان نداد بعبارتی دو داوری میدازولام و دیازپام نه تنها اثرات ضد استفراغ نداشته بلکه از نظر میزان بروز PONV نیز با یکدیگر تفاوت قابل ملاحظه ای ندارند.