حساسیت به نیتروفورانتوئین در انتروکوکسی های مقاوم به ونکومایسین

انتروکوکسی های مقاوم به ونکومایسین سومین عامل مهم عفونت های بیمارستانی بعد از استافیلوکوکسی و اشرشیا کولی می باشند. هدف از این مطالعه ارزیابی الگوی مقاومت انتروکوکسی های مقاوم به ونکومایسین نسبت به آنتی بیوتیک های پیشنهاد شده توسط انستیتو استاندارد آزمایشگاه های بالینی می باشد.

در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی 833 انتروکوکسی از بیمارستان های منتخب تهران از نمونه های ادرار، خون، زخم و سایر نمونه ها جمع آوری و بعد از تایید ایزوله ها، با استفاده از دیسک 30 میکروگرمی ونکومایسین و رقت سازی در آگار با استفاده از پودر ونکومایسین، انتروکوکسی های مقاوم به ونکومایسین جداسازی و حداقل غلظت بازدارنده آنها تعیین شد سپس حساسیت این انتروکوکسی ها نسبت به آنتی بیوتیک های پیشنهاد شده در استاندارد (100 M) انستیتو استاندارد برای درمان انتروکوکسی ارزیابی شد.

از 833 انتروکوکسی جدا شده به ترتیب 4 و 5/38 درصد دارای مقاومت سطح بالا و مقاومت سطح پایین نسبت به ونکومایسین بودند. 85، 97، 42، 94، 30، 70، 24 و 6 درصد از آنهایی که دارای مقاومت سطح بالا بودند نسبت به آمپی سیلین، پنی سیلین، تتراسیکلین، ریفامپین، کلرامفنیکل، جنتامیسین، سینرسید و لینوزولید مقاوم بودند. تمامی این انتروکوکسی های مقاوم به ونکومایسین به نیتروفورانتوئین حساس بودند.

در این مطالعه تمامی انتروکوکسی های مقاوم به ونکومایسین نسبت به نیتروفورانتوئین حساس بودند و این آنتی بیوتیک به عنوان یک داروی انتخابی در عفونت های ادراری می تواند برای درمان انتروکوکسی های مقاوم نیز مناسب معرفی گردد.