اثر محدودیت انرژی بر برخی نشانگرهای مرتبط با طول عمر و التهاب در موش صحرایی

دریافت انرژی مازاد و چاقی متعاقب آن، باعث افزایش بروز بیماری های مزمن و کاهش امید به زندگی می شود. محدودیت انرژی، با در نظر گرفتن دریافت کافی مواد مغذی، خطر بروز بیماری های مزمن در حال پیشرفت را کم می کند. این مطالعه با هدف ارزیابی تاثیر محدودیت دریافت انرژی بر روی تغییرات نشانگرهای التهاب و طول عمر موش های صحرایی انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 50 موش صحرایی نر از نژاد ویستار به صورت تصادفی به دو گروه شاهد (رژیم با دسترسی آزاد) و محدودیت انرژی (40% محدودیت نسبت به انرژی پایه مورد نیاز) تقسیم شدند. وزن، شاخص توده بدن (BMI)، دمای بدن و سطوح سرمی گلوکز، انسولین، لپتین، عامل نکروز تومور- آلفا (TNF-α) و اینترلوکین 6 (IL-6) در پایان مطالعه اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 5/11 و آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 05/0>P تجزیه و تحلیل شدند.

محدودیت انرژی باعث کاهش معنی داری در وزن (001/0=P)، شاخص توده بدن (001/0=P)،دمای بدن (001/0=P) و همچنین سطوح سرمی گلوکز (035/0=P)، انسولین (021/0=P)، اینترلوکین 6 (045/0=P) و لپتین (001/0=P) شد، اما سطح TNF-α تغییر معنی داری نکرد (3/0=P).

کاهش سطح انسولین و دمای بدن، به عنوان دو نشانگر طول عمر، تحت اثر محدودیت انرژی می تواند علامت کاهش میزان متابولیسم باشد؛ همچنین کاهش نشانگر التهابی IL-6 نشان دهنده این مطلب است که محدودیت انرژی می تواند فرایندهای التهابی را که عامل خطر عمده برای بسیاری از بیماری های مزمن است، کاهش دهد.