اثر مرکزی هیستامین بر درد احشایی ناشی از اسید استیک در موش های صحرائی

در تحقیق حاضر اثرات تزریق داخل بطن مغزی هیستامین، کلرفنیرامین (آنتاگونیست گیرنده H1) و رانیتیدین (آنتاگونیست گیرنده H2) بر درد احشائی ناشی از تزریق داخل صفاقی اسید استیک بررسی شد. متعاقب تزریق داخل صفاقی یک میلی لیتر از محلول استیک اسید یک درصد، مدت زمان نهفته تا شروع انقباض اول دیواره شکم ثبت و تعداد انقباضات دیواره شکم برای مدت یک ساعت شمرده شد. هیچکدام از تزریقات انجام شده (هیستامین: 80 –5/ 2 میکروگرم، کلرفنیرامین و رانیتیدین: 80 – 5 میکروگرم) اثر معنی داری بر مدت زمان نهفته تا شروع انقباض اول ایجاد نکردند به غیر از هیستامین 40 میکروگرم که به طور معنی داری (05/ 0p<) مدت زمان نهفته تاشروع انقباض اول را افزایش داد. هیستامین در مقادیر 10 و 40 میکروگرم، کلرفنیرامین و رانیتیدین در مقادیر مساوی 20 و 80 میکروگرم به طور معنی دار (05/ 0p<) تعداد انقباضات دیواره شکم را کاهش دادند. پیش تزریق کلرفنیرامین و رانیتیدین در مقدار مساوی 80 میکروگرم قبل از هیستامین 40 میکروگرم از اثر کاهش دهنده درد ناشی از هیستامین به طور معنی دار (05/ 0p<) جلوگیری کردند. نتایج مطالعه حاضر نشان می دهند که هیستامین مغزی ممکن است از طریق هر دونوع گیرنده هایH1 و H2 مرکزی خودش اثر کاهش دهنده درد در درد احشایی ناشی از اسید استیک ایجاد نماید.