اثر تستوسترون و گنادکتومی بر احساس درد و بروز بی دردی ناشی از مورفین با استفاده از تست فرمالین درموش کوچک نر

در خصوص تاثیر جنسیت و هورمون های جنسی بر واکنش به درد و یا بر بی دردی حاصل از مورفین اختلاف نظر زیادی وجود دارد، لذا هدف از این تحقیق تعیین تاثیر متفاوت تستوسترون و گنادکتومی بر پاسخ به درد و بروز بی دردی ناشی از مورفین با استفاده از تست فرمالین بود.
این مطالعه تجربی در سال 1388 در دانشگاه رازی کرمانشاه انجام شد. تعداد 63 سر موش نر نژاد NMRI به صورت تصادفی به9 گروه مساوی تقسیم شدند. در 5 گروه اول اثر تستوسترون و گنادکتومی بر احساس درد و در 4 گروه دیگر اثر این عوامل بر بی دردی ناشی از مورفین بررسی گردید. هر گروه بسته به نوع گروه بندی، نرمال سالین، تستوسترون و یا مورفین دریافت کردند و بعضی از گروه ها گنادکتومی شدند. در نهایت از همه گروه ها تست فرمالین گرفته شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار گراف پد پریزم و آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه و توکی تجزیه و تحلیل شدند.
در تمام گروه ها پاسخ به محرک دردزا در 5 دقیقه اول (درد حاد) دارای تفاوت معنی داری نبود(05/0p>). تستوسترون در 5 گروه اول، پاسخ به محرک دردزا را در مرحله محیطی شدن درد (زمان3010 دقیقه) و مرحله مزمن درد (60 15دقیقه) افزایش داد، به نحوی که اختلاف گروه دریافت کننده تستوسترون با گروه گنادکتومی معنی دار بود(05/0p<). بی دردی ناشی از مورفین در گروهی که تستوسترون و مورفین دریافت کردند در مقایسه با گروه گنادکتومی شده ای که فقط مورفین دریافت کرده بودند کاهش معنی داری یافت(05/0p<).
تستوسترون پاسخ به محرک دردزا را در مرحله محیطی شدن درد و مرحله مزمن درد افزایش می دهد. هم چنین تستوسترون موجب کاهش بی دردی ناشی از مورفین در این مراحل از درد می شود.