دیدگاه های انتقادی بدیع الزمان فروزانفر در سخن و سخنوران

بدیع الزمان فروزانفر که در جایگاه یکی از برجسته ترین محققان و استادان زبان و ادبیات فارسی به عنوان پژوهشگر بی ملال آثار مولانا جلال الدین رومی شناخته شده است، بخشی از مطالعات خود را به نقد ادبی اختصاص داده بود و بی هیچ گزافه ای باید او را از پیشگامان نقد ادبی در ادبیات معاصر فارسی به شمار آورد. در میان این آثار، کتاب سخن و سخنوران دارای ارزش و اعتبار خاصی است و با توجه به آن که اثر مذکور نخستین پژوهش مدون دانشگاهی در تحلیل انتقادی شعر کهن فارسی و به اعتباری اولین تاریخ ادبیات تحلیلی و انتقادی در زبان فارسی به شمار می رود، پرداختن به ارزشهای انتقادی آن می تواند بخشی از تاریخ نقد ادبی در ایران را ترسیم کند. این اثر که آمیزه ای از پژوهش و ذوق ادبی را در خود جمع دارد، نشان می دهد که چگونه استاد زنده یاد ما در حالی که هنوز بسیاری از آثار شعری و دیوانهای کهن تنها به شکل نسخ خطی قابل استفاده بود و بسیاری از معاصرانش کار نقد را با مباحث خشک لغوی و انشاپردازی در آمیخته بودند، بابی تازه در برابر مشتاقان و محققان ادبیات فارسی گشود و ذهن آنان را به ضرورت تصحیح و چاپ انتقادی این آثار متوجه ساخت. شکل انتخاب شاعران مورد بحث در سخن و سخنوران، به عنوان شاعران صاحب سبک و جریان ساز و گزینش نمونه هایی از سروده های آنان در این اثر، سبب شد تا سخن و سخنوران را نخستین نمونه گزیده پردازی در ادبیات فارسی نیز به شمار آورند. در نهایت، باید پذیرفت که این اثر ارجمند از نخستین سرمشق های بررسی انتقادی در شعر کهن فارسی و الگویی برای نسل بعد بوده است.