اولویت بندی عوامل مربوط به توسعه گردشگری درمانی ایران

گردشگری، فعالیت اقتصادی است که به دلیل ماهیت و ویژگی های خاص آن، فرصتهای مناسب برای ورود به عرصه تجارت بین المللی را فارغ از سطح توسعه یافتگی کشورها فراهم می آورد. درک این مهم باعث شده که از این فعالیت اقتصادی (که اساسا ماهیت خدماتی دارد) به عنوان صنعت یاد شود و بعد از صنعت نفت و خودرو به عنوان سومین صنعت جهان شناخته شود. در میان حوزه های مختلف گردشگری، گردشگری سلامت 1 و زیر مجموعه های آن به دلیل قابلیت ها و مزیت های رقابتی آنها از توجهی دو چندان برخوردار شده و رشد شتابان را در میان سایر اشکال گردشگری از خود نشان می دهد. در ایران توسعه این حوزه از گردشگری آنطور که باید و شاید مورد توجه نهادهای متولی امر قرار نگرفته است و به تبع آن در سطح کسب و کار نیز مجموعه های خصوصی فعال و موفق پا نگرفته اند. تعداد قلیلی نیز که به این مهم پرداخته اند از شکوفایی اقتصادی و تداوم کسب و کار برخوردار نشده اند. پاسخ به چرایی و تبیین توسعه نیافتگی گردشگری درمانی 2 (به عنوان یکی از مهمترین بخش های گردشگری سلامت) به مفهوم فراگیر آن و شناخت و اولویت بندی عوامل مرتبط بر توسعه گرشگری درمانی موضوع و هدف این مقاله است. برای انجام این مهم ابتدا پرسشنامه ای متشکل از 25 عامل تاثیر گذار بر توسعه گردشگری درمانی، بر اساس نظر خبرگان و ادبیات تحقیق تنظیم شد. سپس پرسشنامه مذکور برای 85 نفر از دست اندرکاران حوزه گردشگری درمانی که به روش گلوله برفی شناسایی شده بودند، ارسال شد. نهایتا اولویت بندی هر یک از عوامل با استفاده از آزمون فریدمن به عنوان نتایج پرسشنامه ای تعیین گردید. یافته های تحقیق نشان داد که از دید دست اندرکاران کسب و کار گردشگری درمانی، سه عامل «برندسازی برای ایران در حوزه درمان»، «هماهنگی کامل نهادهای مرتبط با گردشگری درمانی» و «وجود نهاد بین بخشی متولی و سیاستگذار» به ترتیب حایز اولویت اول تا سوم در توسعه گردشگری درمانی کشور می باشند.