اثر محیط تمرینی رقابتی و غیر رقابتی بر یادگیری مهارت پرتاب آزاد بسکتبال در افراد غیررقابت جو

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر دو نوع محیط تمرینی رقابتی و غیررقابتی بر یادگیری یک تکلیف ادراکی حرکتی (پرتاب آزاد بسکتبال) در افراد غیررقابت‌جو بود. روش تحقیق: نمونه‌های تحقیق حاضر را 30 دانشجوی مرد (سن5/1±8/19سال) دانشگاه اصفهان که واحد تربیت بدنی عمومی داشته و بوسیله نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی و سپس پرسش‌نامه جهت‌گیری ورزشی، در چند مرحله انتخاب شدند، تشکیل دادند. همه آزمودنی‌ها در مهارت تکلیف ملاک مبتدی بودند. آزمودنی‌ها توسط پیش‌آزمون مهارت، به دو گروه همسان تقسیم شدند و سپس به دو گروه تمرین در محیط رقابتی و غیررقابتی سازمان‌دهی شدند. برای ایجاد رقابت، از مدل رقابتی مارتینز استفاده شد. گروه‌ها در شرایط رقابتی و غیررقابتی به مدت 10جلسه، 15 کوشش در هر جلسه، به تمرین مهارت ملاک پرداختند. پرتاب آزاد بسکتبال و پرسش‌نامه جهت‌گیری ورزشی (SOQ) مارتینز به عنوان ابزار این پژوهش استفاده شدند. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده‌ها از آزمون کلموگروف – اسمیرنوف و t وابسته و مستقل در سطح 05/0 = استفاده شد. پس‌آزمون بلافاصله پس از پایان آخرین جلسه تمرینی و آزمون یادداری 10روز پس از آن انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که گروه تمرین در محیط غیررقابتی نسبت به گروه تمرین در محیط رقابتی به طور معنی‌داری در پس‌آزمون بهتر بودند ولی در آزمون یادداری این برتری حفظ نشد. افراد دارای ویژگی شخصیتی غیررقابت‌جویی، در محیط تمرینی غیررقابتی دارای پس‌آزمون بهتری بودند. بحث و نتیجه‌گیری: این نتایج از فرضیه منطقه عملکرد بهینه و دیدگاه تعاملی حمایت می‌کند.