تعیین شیوع بالینی و الگوی غالب پدیده آلوایمونیزاسیون در بیماران تالاسمی ماژور و اینترمدیت وابسته به تزریق خون در بیمارستان شفا اهواز

بیماران مبتلا به تالاسمی به علت ماهیت بیماری نیازمند دریافت مداوم خون هستند. آلوآنتی بادی(ها) با پدیده همولیز تاخیری موجب افزایش نیاز به خون و تشدید عوارض تزریقات مکرر خون در این بیماران می شوند. این مطالعه با هدف تعیین شیوع آلوایمونیزاسیون در جمعیت مورد مطالعه و شناسایی الگوی غالب آلوآنتی بادی(ها) انجام گرفت.
این مطالعه ای مقطعی بروی 133 بیمار مبتلا به تالاسمی وابسته به تزریق خون در بیمارستان شفا اهواز انجام شد. تعیین نوع آلوایمونیزاسیون فرد به آنتی ژن های گلبول قرمز خون با استفاده از کیت های جستجوی آنتی بادی استاندارد تولید سازمان انتقال خون به روش لوله ای انجام شد.
از 133 بیمار مورد بررسی، 66 مرد(1/49 درصد) و 67 زن(9/50 درصد) در محدوده سنی 2 تا 54 سال با میانگین سنی 6/7 ±63/17 سال بودند. از بین بیماران، در 42 مورد (57/31 درصد) نتیجه غربالگری مثبت بود. از این تعداد 25 بیمار(52/59 درصد) با آلوآنتی بادی(ها) و 17 بیمار (5/40 درصد) با اتوآنتی بادی بودند. الگوی غالب آلوایمونیزاسیون در این مطالعه از نوع آنتی بادی علیه زیر گروه های Rh (55 درصد) و گروه Kell (33درصد) بود. آلوایمونیزاسیون در این مطالعه با افزایش سن شروع تزریق خون، برداشتن طحال و نوع تالاسمی ارتباط معنادار داشت.
شیوع بالای عارضه آلوایمونیزاسیون در جمعیت مورد بررسی، لزوم تعیین زیر گروه های فرعی خون بویژه گروه Rh و Kell در بیماران تالاسمی قبل از شروع به درمان با تزریق خون و تهیه خون های سازگار با زیر گروه های فرعی خون با هدف کاهش پاسخ های ایمنی تاخیری را نشان داد.