هویت از منظر سازه انگاری متعارف و رادیکال

این نوشتار به بررسی چگونگی شکل گیری هویت و ماهیت وجودی آن در بین سازه انگاران متعارف و رادیکال می پردازد. سازه انگاری متعارف به دلیل تاکید بر نظریه ساختار یابی و نیز برخی مفروضات رئالیسم علمی از سوی سازه انگاران رادیکال متهم به ذات انگاری و پذیرش هویت پیشینی برای کارگزاران است. علاوه بر آن عدم توجه به گفتمانی بودن رابطه و نادیده گرفتن نقش قدرت در آن، دوگانه انگاری مدرنیستی خود/دیگری، فرض وجود دو کنشگر خردمند در «دیدار اول»، - که «خود»، پیش از تعامل «دیگری» را می شناسد- فرض یکپارچه بودن معنای «نشانه»، فرض توانایی ترسیم رابطه علی بین کنش خاص و معنای خاص و فهم تثبیت شده از هویت به عنوان یک متغیر در تبیین علی، از دیگر نقد های سازه انگاران رادیکال است که در مقابل بر سیالیت و گفتمانی بودن هویت، توجه به تفسیر تا تبیین، عدم تمایز معنایی خود/دیگری، بر نقد«آوامحوری» یا مرکزیت صدا برای بیان ناممکن بودن یکپارچگی و وضوح معنایی ژست و اهمیت قدرت و نیز سوژه- موقعیت در گفتمان های به هم واکنشی، تاکید می نمایند. ادعای این مقاله این است که علاوه بر موارد فوق سازه انگاری متعارف دچار این نقد هم می باشد که به رغم اهمیت هویت در فهم رفتار، امکان شناخت تغییر هویت از بررسی تغییر رفتار وجود ندارد.