نگرش بیماران بخش های داخلی جراحی نسبت به حفظ محدوده قلمرو خصوصی در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی کرمان 1388

قلمرو انسانی برای حصول به خلوت، استقلال، امنیت و هویت است. بستری شدن در بیمارستان به علت عدم کنترل فرد روی محیط و ورود به قلمرو و فضای شخصی موجب احساس ترس و عدم امنیت و همچنین عدم اطمینان مددجو می شود. رعایت و حفظ محدوده قلمرو و حریم شخصی رضایت مددجو را بدنبال خواهد داشت.
پژوهش حاضر با هدف بررسی نگرش بیماران بخش های داخلی جراحی نسبت به حفظ محدوده قلمرو انجام شد.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی است. که 400 بیمار بستری در بخش های داخلی جراحی که به صورت سهمیه ای انتخاب شده بودند، در آن شرکت داشتند. روش جمع آوری داده ها به صورت مصاحبه با پرسشنامه بود. پرسشنامه در برگیرنده ویژگی های فردی و 15 سوال جهت تعیین نگرش بیماران نسبت به محدوده قلمرو خصوصی با استفاده از مقیاس 5 درجه ای لیکرت (از کاملا«موافقم تا کاملا» محالفم) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای Man whitney U، Kruskall Wallis و از شاخص های مرکزی و پراکندگی جهت توصیف داده ها استفاده شد.
نتایج نشان داد عبارت «دوست دارم وقتی کسی وارد اتاقم می شود در بزند» با میانگین 18/4 بیشترین وعبارت«دوست دارم غذا را در تنهایی صرف کنم» با میانگین نمره 98/2 کمترین میزان موافقت را به خود اختصاص داد. بین تعداد دفعات بستری، شغل، تحصیلات، تعداد افراد خانواده، میزان فعالیت، سابقه بستری، تعداد روزهای بستری با نگرش نسبت به حریم شخصی ارتباط معنی دار وجود نداشت(p>0. 05) فقط در مورد جنس تفاوت معنی دار مشاهده شد بدین صورت که نمره زنان بیشتر بود(p<0. 05).
یافته های این پژوهش با مشخص نمودن جنبه هایی از قلمرو انسانی و فضای شخصی که از نظر بیماران اهمیت بیشتری دارد می تواند در آموزش پرستاری مفید باشد. همچنین در خدمات پرستاری نیز می توان تمهیداتی جهت رفع علل احتمالی عدم رعایت قلمرو و فضای شخصی در ساختار بخش در نظر گرفت.