اثر ویبریشن بر پیش گیری از کوفتگی عضلانی تاخیری در دختران فعال

کوفتگی عضلانی تاخیری که بعد از ورزش های اکسنتریک رخ می دهد، موجب کاهش کارایی و عملکرد ورزشی به خصوص بین ورزشکاران حرفه ای می گردد. به همین دلیل کاهش این عوارض همواره مورد توجه مطالعات مختلف قرار داشته است. هدف از تحقیق حاضر تعیین میزان تاثیر ویبریشن بر پیش گیری از کوفتگی عضلانی تاخیری (Delayed Onset Muscle Soreness یا DOMS) ایجاد شده در نتیجه تمرین اکسنتریک، با فرض کاهش میزان کوفتگی عضلانی تاخیری در اثر تمرین ویبریشن، بود.
جامعه آماری این تحقیق را 40 نفر زن ورزشکار در دامنه سنی 25-19 سال تشکیل می دادند که دارای3 سال سابقه ورزشی بودند. داوطلبان به طور تصادفی در یکی از دو گروه بیست نفره Vibration Training (VT) و Non Vibration Training (Non-VT) قرار گرفتند. حداکثر قدرت ارادی عضلات چهارسررانی (Quadriceps) پای راست و چپ، آستانه درد فشاری در 5، 10 و 15 سانتی متر بالای پاتلا و همین طور در وسط عضلات شکمی ساق (Gastrocnemius) هر دو پا و دامنه حرکتی مفصل زانو (زاویه خم شدن و باز شدن زانو) در هر دو پا اندازه گیری و ثبت شد. در گروه VT از دستگاه ویبراتور با فرکانس HZ 50 برای اعمال لرزش عضلات چهارسر رانی، شکمی ساق و همسترینگ های (Hamstrings) هر دو پا هر یک به مدت 1 دقیقه استفاده شد. سپس هر دو گروه به تمرین اکسنتریک با دستگاه Leg Press پرداختند. 24 ساعت پس از انجام ورزش اکسنتریک، علاوه بر تکرار اندازه گیری های فوق، سطح درد و آزردگی عضلانی با استفاده از مقیاس Visual Analogue Scale (VAS) مورد ارزیابی قرار گرفت.
مقایسه میانگین تغییرات پارامتر های اندازه گیری شده بیانگر کاهش معنی دار حداکثر انقباض ارادی عضله چهارسر رانی (05/0 > P) و کاهش معنی دار آستانه درد فشاری (05/0 > P)، همچنین کاهش معنی دار دامنه حرکتی مفصل زانو (05/0 > P) در گروه Non-VT در مقایسه با گروه VT بود. میانگین سطح ادراک درد عضلانی در 24 ساعت پس از فعالیت اکسنتریک به طور معنی داری در گروه VT پایین تر از گروه Non-VT بود (05/0 > P).
بحث: مقایسه نتایج به دست آمده بین دو گروه VT و Non-VT نشان داد که استفاده از VT می تواند به طور قابل ملاحظه ای موجب کاهش کوفتگی عضلانی تاخیری ناشی از انجام ورزش های اکسنتریک در ورزشکاران گردد