تاثیر قرق وچرا بر روی کربن آلی و وزن مخصوص ظاهری خاک: مطالعه موردی در مراتع دامنه جنوبی البرز مرکزی

چرخه کربن در سطح خشکی ها به روابط متقابل بین گیاهان و خاک بستگی دارد. مدیریت کربن خاک به طور غیر مستقیم از طریق مدیریت پوشش گیاهی انجام می گیرد و لذا مدیریت اکوسیستم در استراتژی های ترسیب کربن، جایگاه ویژه ای دارد. علی رغم این که مراتع دارای پتانسیل بالای ترسیب کربن هستند، تاکنون تحقیقات چندانی بر روی آن ها انجام نشده است.
این تحقیق به منظور بررسی اثر قرق و چرا بر روی میزان کربن آلی و وزن مخصوص ظاهری خاک مراتع در مراتع دامنه جنوبی البرز مرکزی به انجام رسید. پس از انجام آنالیزهای لازم، نتایجی به شرح زیر به دست آمد. کربن آلی خاک در شرایط چرا در عمق 20-0 سانتی متری از میزان بالاتری(9/55 تن بر هکتار) نسبت به حالت قرق(4/44 تن بر هکتار) برخوردار بود و بین آن ها در سطح 5درصد، اختلاف معنی داری مشاهده گردید و در عمق 50-20 سانتی متری(چرا 3/67 تن بر هکتار و قرق 8/63 تن بر هکتار) اختلاف معنی داری در سطح 5درصد، مشاهده نشد. میزان کربن خاک تا عمق 50 سانتی متری در حالت چرا 2/123 تن بر هکتار و در حالت قرق، 2/108 تن بر هکتار بود که در حالت قرق میزان آن کمتراست و بین حالت قرق و چرا در سطح 5درصد، اختلاف معنی داری مشاهده گردید. پس بهترین گزینه برای مدیریت مراتع، چرای در حد ظرفیت است، تا علاوه بر استفاده از تولیدات مرتع، یکی دیگر از اهداف مدیریت اراضی را که همانا افزایش ترسیب کربن است، محقق می سازد.