جلوه های پایداری، در کلام حکیم صبر و ادیب بیداری (ابوالفتح بستی)

شعر و ادب فارسی یکی از غنی ترین ادبیات جهان است که در زمینه های حکمت، اندرز، اخلاق و بطورکلی، هر آن چه مربوط به امور اخلاقی و معنوی انسانها می شود، آثار ارزنده وانبوهی را برای جامعه بشری به ارمغان نهاده است. تالیفات و مقالات گوناگون در زمینه های یادشده، خود گویای این واقعیت است که نه تنها پیشگامان گذشته ایران زمین، حق مطلب را بخوبی ادا کرده اند؛ بلکه خردمندان و فرزانگان امروز ادب فارسی نیز، در جهت معرفی این آثار به مشتاقان ادب، از هیچ کوششی فروگذاری نکرده اند. و بدین سبب است که ما در صدد بررسی و گشایش مجدد آثار اندیشمندان کهن خویش، که به پارسی نگاشته-اند، نبوده و نیستیم. اما متاسفانه به دلایل متعدد، از جمله عوامل فرهنگی و سیاسی، ما کمتر به آثار پارسیان عرب گوی وعرب سرای پرداخته ایم، که پا به پای ادیبان وطن- اگر چه نه از جهت کمیت-به پیش رفته اند و آثار گرانباری را برای بشریت به ارمغان نهاده اند. ما در این مقاله، به بررسی یکی از حکیمان متعهد ادب خراسان و نویسنده ی مخصوص و مورد وثوق سبکتکین و پسرش محمود، که صداقت، صبر و پایداری وی در برابر فساد دربار غزنوی، بویژه چاپلوسان درگاه، حذف او را ازحلقه ی قدرت و تبعید دائم به دیار غربت در پی داشت و سرانجام نیز به مرگ وی منتهی شد، می پردازیم و حکمت، راستی و بردباری را از کلام این حکیم وارسته و پیشگام صحنه خرد و مقاومت، که در ادب عربی چون چراغی فروزان پیوسته می درخشد، از نظر می گذرانیم.