سبک شناسی سوره مریم (ع)

در سالهای اخیر دانش سبک شناسی (Stylistics) جایگاه نخست را میان پژوهشهای زبان شناسی به خود اختصاص داده است و در این راستا، از دانش بلاغت که رابطه ای عمیق میان این دو دانش برقراراست، بهره جسته است. قرآن به عنوان نمونه والای سخن فصیح و بلیغ همچنان در کانون توجه ادیبان و پژوهشگران و زبانشناسان است. با توجه به این امر، نوشتار پیش رو، برپایه دانش زبانشناسی و سبک شناسی و با تکیه بر دانش بلاغت که با سبک شناسی رابطه ای عمیق دارد می کوشد تا با رعایت روش تحقیق، به تحلیل و بررسی رابطه بین واژگان، ترادف، مشترک لفظی، تکرار، افراد، جمع، تعریف، تنکیر، واستفهام وآواشناسی درسوره مریم (ع) بپردازد.
در این سوره تمامی واژگان در جایگاه ویژه خود قرار گرفته اند. اگر قصد بزرگ جلوه دادن کاری باشد واژه به صورت نکره می آید واگر قصد توضیح وشرح باشد واژه به صورت معرفه خواهد آمد. به سبب وجود شکایت و غم واندوه موجود در سوره، بیشتر از آوای مد استفاده می شود؛ زیرا با استفاده از این آوا، فضای گسترده تری جهت اظهار حزن واندوه است.