بازخوانی برداشت ملاصدرا از زبان قرآن در اسما و صفات الاهی

در این مقاله، یکی از مبانی مهم صدرالمتالهین در فهم قرآن را که در مواجهه با مشکلات زبانی و الفاظ بشری موجود در قرآن درباره سخن از خدا و صفات او رخ می نماید، بررسی می کنیم. راه حل صدرا در این باب، حکمی بدیع و قابل توجه است. شناخت این زبان با شناخت عوالم نزولی و صعودی در هم تنیده و به آن وابسته است. اگرچه درک الفاظ تشبیهی در عالم محسوس که نازل ترین عوالم است با عوارض حسی و معتاد آمیخته است، حقیقت این الفاظ که امری مشکک هستند در هر یک از عوالم مافوق دارای خلوص و صفای بیشتری هستند تا می رسد به عالم حق متعال که در نهایت شدت و عاری از هرگونه زوائد است. در فهم زبان قرآن درباره سخن از صفات حق تعالی باید به اصل و روح معنا و عاری از هر گونه زواید معتاد جسمانی دست یافت. یکی از طرق فهم این زبان که در باطن و نهاد خود با زبان اشتراک معنوی پیوند دارد، تطبیق آن با عالم انسانی می باشد که مثال و نمونه ای از عالم الاهی است.