بررسی تاثیر هیپوترمی موضعی القاء شده بر پیش آگهی نوزادان مبتلا به انسفالوپاتی هیپوکسیک ایسکمیک

انسفالوپاتیهیپوکسیک ایسکمیکHIE)) یکی از مهمترین علل آسیب دائمی بافت مغزی می باشد که منجر به مرگ و میر و یا تظاهرات دیررس مثل فلج مغزی یا تاخیر تکامل عصبی می شود. 20-15 درصد مبتلایان به HIE در دوران نوزادی می میرندو 30-25 درصد از آنهایی که زنده می مانند دچار نقایص تکامل عصبی مانند فلج مغزی و عقب ماندگی ذهنی می شوند. هیپوترمی یا کم کردن دمای مغز یا کل بدن جزءدرمانهای جدید و امیدوار کننده می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثرات درمانی هیپوترمی موضعی القاء شده برانسفالوپاتی هیپوکسیک ایسکمیک (HIE) در نوزادان بستری شده در بیمارستانهای فاطمیه و بعثت همدان انجام شد.
مطالعه حاضر بصورت کارآزمایی بالینی بر روی 36 نوزاد واجد معیارهای ورود به مطالعه انجام شد. در 6 ساعت اول تولد نوزادان بصورت تصادفی به دو گروه18 نفری تقسیم شدند. در گروه شاهد، نوزادان تحت درمان های مرسوم قرار گرفتند که شامل اقدامات نگهدارنده ودر صورت لزوم درمان های ضد تشنج بود. در گروه مورد، نوزادان علاوه بر اقدامات درمانی مرسوم، به مدت 6 ساعت تحت هیپوترمی موضعی القاء شده قرار گرفتند. 7/72% نوزادان در گروه مورد و شاهد پسر بودند.اختلاف معنی داری بین گروه مورد و شاهد از نظر جنسیت، وزن هنگام تولد، سن بارداری و عوارض مامایی پری ناتال وجود نداشت. میانگین مدت زمان بستری در گروه مورد 23/4±72/7روز و در گروه شاهد 99/5±06/10 روز بود، که اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (199/0=P). میانگین زمان شروع تغذیه خوراکی در گروه مورد 11/3±44/3 روز و در گروه شاهد 74/2±53/4 روز بود، که این اختلاف نیز از نظر آماری معنی دار نبود (737/0=P). میانگین زمان شروع هوشیاری در نوزادان گروه مورد 19/3±72/3 روز و در گروه شاهد 34/3±80/4 روز بود، که اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر آماری وجود نداشت (606/0=P). 7/16% نوزادان در گروه مورد و 50% نوزادان در گروه شاهد، تشنج داشتند، که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (038/0=P). 3 نوزاد (7/16%) در گروه دریافت کننده درمان های متداول به تنهایی فوت کردند، در حالیکه هیچ موردی از فوت در بیماران درمان شده با هیپوترمی دیده نشد. استفاده از آزمون آماری تفاوت معنی داری را از نظر میزان مرگ و میر در دو گروه نشان نداد (114/0=P).
نتیجه نهایی:با توجه به اینکه در مطالعه حاضر، میزان تشنج بیماران تحت درمان با هیپوترمی موضعی به تنهایی از بیماران دریافت کننده درمان های متداول به تنهایی بطور معنی داری پایین تر بود، لذا انجام هیپوترمی موضعی به عنوان یک اقدام احتمالی درمانی جهت کاهش میزان بروز تشنج توصیه می شود.