بررسی میزان تقارب تراش دندانها جهت روکش های چینی - فلز توسط دندانپزشکان عمومی

یکی از عوامل مهم در طول عمر روکش های چینی – فلز، رعایت اصول تراش است. یکی از این اصول ایجاد فرم گیردار از طریق تراش دندان با حداقل تقارب است. لذا این مطالعه به منظور بررسی میزان تقارب تراشن دندانها جهت روکش های چینی – فلز توسط دندانپزشکان عمومی انجام شد.
این مطالعه مقطعی بر روی600 دای که از لابراتوارهای دندانپزشکی مشهد جمع آوری و به پنج گروه 120 تایی قدامی های بالا و پایین، پرمولرها و مولرهای بالا و پایین تقسیم شدند، انجام گردید. از نمونه ها فتوگرافی سطوح فاسیال و پروگزیمال گرفته شد و با استفاده از نرم افزار مهندسی 2000 AutoCAD زوایای مربوط به تقارب تراش، در دو بعد مزیودیستالی و فاسیولینگوالی برای هر دندان اندازه گیری شد. همچنین در دیواره های باکال و لینگوال دندانهای خلفی شیب تراش به تفکیک سطح اندازه گیری و سپس مورد بررسی و مقایسه با استانداردها قرار گرفت.
میانگین زاویه تقارب مزیودیستالی و فاسیولینگوالی برای مولرهای بالا، پایین، پرمولرها، قدامی های بالا و پایین به ترتیب بر حسب درجه (72/10±02/31 و 9/11±48/28)، (98/9±06/32 و 92/11±14/37)، (46/7±83/21 و 72/11±25/24)، (18/13±66/28 و 98/8±51/15)، (78/13±31/31 و 95/7±11/18) بود که کلیه گروه ها با میزان نرمال در همه موارد اختلاف آماری معنی داری را داشتند (001/0>p). در بررسی شیب تراش دندانهای خلفی شیب تراش در سمت باکال با لینگوال اختلاف معنی دار داشت (001/0>p).
نتایج این مطالعه نشان داد که تقارب ایجاد شده در همه نمونه ها از میزان نرمال بیشتر بوده و بیشترین تقارب نیز در دو جهت مربوط به دندانهای مولر پایین می باشد، بنابراین تمایل دندانپزشکان به ایجاد تقارب در دندانهای خلفی در سمت باکال بیشتر از لینگوال می باشد.