عشق به دیگری و عشق به خداوند از دیدگاه رومی، شاعرعارف و انسانگرا

برای مولانا جلال الدین رومی، شاعر بزرگ انسانگرای قرن هفتم که نه تنها شکوفه و ثمره ادب پارسی بلکه از چهره های اسرارآمیز و از عرفای مشهور تمامی زمانهاست، عشق اساس هستی است. وی که نمونه کامل قداست است، در آثار ورای زمان و مکان خویش، پیامی سرشار از عشق برای ما ارسال میدارد که بیانگر جهان شمولی افکار انسانی اواست و شوروهیجان ناشی ازآن تاثیر بسزائی بر ما دارد. به نظر او زندگی یعنی دوست داشتن. عشق، این مهم ترین عامل حیات با قدرتی شگرف، عامل اساسی زندگی است. چه بسا زندگی خود را فدای عشق کنیم. عشق به دیگری انواع و اقسام دارد؛ چه این عشق به طور عام به کل هستی، به تمامی همنوعان و تمامی مخلوقات باشد و چه به طور خاص، به دیگری یا به خداوند باشد. با ارزش دادن به ویژگی های انسان، بروز این عشق یا بهتر بگوئیم، این دل به دیگری دادن، با در نظر گرفتن رجحان عشق الهی، ما را به سمتی سوق میدهد که خداوند را در تمامی ما خلق الله ببینیم، زیرا که تمامی آنها مخلوق خداوند هستند. به همین دلیل است که می گویند وقتی شخصی را دوست بدارید، در واقع خداوند را دوست میدارید. رومی در آثار خویش، به وصف ظرفیت عظیمی می پردازد که همانا قدرت عاشق شدن و دل به دیگری سپردن است و ودیعهای است که خداوند نزد انسان به امانت گذاشته است.