کیفیت زندگی بیماران بعد از ابتلا به اولین سکته قلبی حاد

درمانهای حمایتی جدید برای کنترل سکته قلبی، موجب افزایش تعداد بیمارانی می شود که بعد از سکته قلبی زنده می مانند. این مطالعه با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران بعد از ابتلا به اولین سکته قلبی حاد مراجعه کننده به بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام گرفت.
مطالعه به روش Cross-sectional با مشارکت 300 نفر از بیماران زن و مرد 32 تا 79 ساله مبتلا به اولین سکته قلبی که بین 6 تا 30 ماه از حمله حاد شان گذشته باشد انجام شد. روش نمونه گیری از نوع نمونه گیری در دسترس بود. نمونه ها از میان بیماران واجد شرایطی که جهت پیگیری و ویزیت معمول به درمانگاه های قلب بیمارستانهای شهید مدرس، لقمان حکیم، آیت الله طالقانی و شهید لبافی نژاد مراجعه نموده و قبلا به علت سکته قلبی حاد در این بیمارستانها دارای پرونده بودند و همچنین از شرکت در مطالعه رضایت داشتند، انتخاب شدند. داده ها به وسیله مصاحبه با بیماران جمع آوری شد. برای سنجش کیفیت زندگی از پرسشنامه گونه فارسی استاندارد شده برای جمعیت ایران SF-36)) The Short Form Health Survey استفاده شد.
میانگین سن بیماران 5/9 ±6/56 سال و 3/42% از بیماران زن و 7/57% مرد بودند. میانگین امتیازکیفیت زندگی بیماران در مقیاسهای مختلف شامل عملکرد جسمی (2/67)، محدودیت جسمی (9/52)، درد جسمی (1/71)سلامت عمومی (48)، نشاط(6/52)، عملکرد اجتماعی (3/71)، مشکلات روحی (2/59) و سلامت روان (2/57) بود. در مقایسه با جامعه، کیفیت زندگی بیماران در همه مقیاسها کاهش نشان می داد، ولی این کاهش در همه مقیاسها یکسان نبود. کیفیت زندگی با بالا رفتن سن در همه مقیاسها کاهش نشان می داد. همچنین کیفیت زندگی زنان بعد از سکته قلبی حاد نسبت به مردان بین 9% تا 23% در مقیاسهای مختلف بیشتر کاهش یافت.
مطالعه نشان داد که کیفیت زندگی بیماران شش تا سی ماه بعد از اولین سکته قلبی حاد کاهش یافته است. این کاهش در مقیاسهای جسمانی بیشتر از مقیاسهای روحی-روانی بود همچنین کیفیت زندگی با بالا رفتن سن و در زنان بیشتر از مردان کاهش نشان داد.